5 illegalen in Galibi

Back in town na 3 dagen van de aardbol verdwenen te zijn! 

Het was een zeer bewogen week met weer heel wat belevenissen en hier uit vloeiend een lang, maar hopelijk interessant genoeg blogbericht. Inmiddels is de paasvakantie ook voor ons begonnen. Mijn laatste stagedag voor de vakantie was op maandag en die dag heb ik ook afgesproken dat ik mijn examenles (waar ik op beoordeeld zal worden) de voorlaatste dag van mijn stage zal geven. Dat is dus letterlijk spanning tot de laatste minuut, want de dag nadien geef ik mijn laatste Surinaamse lessen. Het wordt dus ook een eindspurt tot de meet, maar dat zorgt er hopelijk ook voor dat we in schoonheid eindigen. 

Op dinsdag heb ik een laatste uitstap gemaakt met mijn ouders. We zijn op eigen houtje met de fiets naar plantage peperpot getrokken in het district Commewijne. Eerst zag het er nog naar uit dat het een regenachtige, sombere dag zou worden, maar ons goed humeur heeft de donderwolken verdreven en uiteindelijk hebben we een mooie, warme, vochtige dag gehad! Met de overzetboot (lees: kleine tentboot) hebben we de oversteek gemaakt en reden we nog zo'n 5km langs de oost-westverbinding (= de grote baan die het oosten en westen van Suriname met elkaar verbindt) eer we de afslag namen naar de plantage. We volgden een 3km lange trail door de overwoekerde plantage met de fiets aan de hand en zagen massa's vlinders, doodskopaapjes, leguanen en insecten. Op het einde van het trail vonden we de oude gebouwen van de voormalige koffie- en cacaoplantage terug. Een koffieloods, koffiefabriek en de directeurswoning worden geleidelijk aan overwoekerd door de prachtige natuur. Uiteindelijk was dit een zeer goedkope, maar toch even aangename trip als diegene die we bij een touroperator hadden geboekt! Een geslaagd einde voor mama en papa, want woensdagavond stapten ze weer op het vliegtuig richting België. Ze namen behalve een hoop kledij, handdoeken, souvenirs en borgoe rum ook een beetje het goede weer mee. De dagen die volgden waren namelijk in één woord te omschrijven : regenachtig! 

  Donderdag kondigde de paasvakantie zich officieel aan! Dat betekende ook de eerste meerdaagse trip om Suriname optimaal te leren kennen. Het eerste dat op het programma stond, was 3 dagen Galibi. Dit is eigenlijk een oud Indianendorp dat gelegen is aan de monding van de Marowijnerivier in de Atlantische Oceaan (= Noordoostkust). Het bevindt zich ook letterlijk aan de Surinaamse grens, want als je het water overstak bevond je je reeds op Frans-Guyanese bodem. 

We vertrokken met de bus om 8u30 voor een rit die maar liefst 5 uur zou duren (inclusief een kleine stop voor een koffie en een broodje). Het zou nog een aangename rit kunnen zijn, moest het niet over hobbelige bauxietwegen geweest zijn! Ondertussen hadden we ook de zon achtergelaten in Paramaribo en begon het te regenen, te gieten en zou het nauwelijks nog stoppen. Eenmaal aangekomen in Albina (het grensstadje waar massaal de oversteek wordt gedaan naar Saint-Laurent in Frans-Guyana) maakten we de overstap op een bootje. Onze spullen werden ingepakt in een zeil om het te beschermen tegen het water, want jawel, het werd een zeer woelige rit! In het begin leek het allemaal nog mee te vallen, maar na ruim een half uur varen staken de golven op en bleken de regenjassen of poncho's niet bestand te zijn tegen de hoeveelheid water. Eindresultaat : na anderhalf uur varen kwamen we doorweekt toe op Galibi! 

 Na het avondeten (natuurlijk was dat rijst met kip!) trokken we omstreeks half 8 naar het strand aan de Atlantische Oceaan waar de groene schildpadden en lederschildpadden hun eieren komen leggen. Weer hetzelfde bootje op betekende weer nat worden dus besloot ik om enkel mijn bikini te dragen onder mijn regenjas en mijn kledij te verstoppen in mijn zakje en bij aankomst op het strand mij om te kleden. Om de dieren niet af te schrikken, mochten we ook geen licht gebruiken of foto's nemen met een flash. We trokken dus in de volstrekte duister (maar met begeleiding van de volle maan) de zee op. Het had wel een rustgevend effect en de zoektocht op het strand in het donker was ook een ervaring op zich. Uiteindelijk hebben we zo'n 4 schildpadden aan land zien komen. De eerste had net haar eieren gelegd en trok het water weer in. De volgende 3 kwamen net aan land en dat betekende héél lang wachten. Het proces van aan land komen, eieren leggen en terug te water gaan duurt ruim 2 uur en bestaat uit zo'n 7 stappen. Het aan land komen duurt zo'n 10 minuten. Dan kiest de schildpad een geschikt plaatsje uit en begint het schoon te maken (20 à 25 minuten lang). Als ze hier klaar mee is, begint ze het echte hol te graven ( 15 minuten). Pas dan mochten we de schildpad naderen, omdat ze tijdens het eieren leggen zelf in trance gaat! Ze beseft dan niet dat wij er zijn en daardoor verstoren we ook niet het proces. Een groene schildpad legt ruim 140 eieren per nest en komt 3 à 4x per jaar aan land. Toch groeit pas 1 op 1000 schildpadjes uit tot een volwassen individu. Alle overige diertjes worden verorberd door roofdieren. Als de schildpad gedaan heeft met eieren leggen, gaat ze het nest toedoen en zal ze zichzelf camoufleren met zand. Als laatste stap maakt ze nog een vals gat in de grond om roofdieren af te leiden en keert ze terug naar het water. De eieren zouden binnen de 2 maanden moeten uitkomen en het klimaat bepaalt het geslacht. Valt er veel regen gedurende die 2 maanden, dan groeien de meeste eitjes uit vrouwelijke schilpadden. Blijft het echter droog en is er veel zonneschijn, dan groeien de meeste eitjes uit mannelijke schildpadden. Het was echt wel een hele mooie belevenis, ondanks het lange wachten en de vele regen! De natuur op zijn mooist, want deze dieren zijn hier zelf geboren en keren steeds terug naar hetzelfde strand. 

Behalve de zeeschildpadden bezoeken, hebben we ook kennis gemaakt met het dorpje Galibi zelf. We zijn allemaal verliefd geworden op de plaatselijke zoo! Stel je er echt niet veel bij voor, want het waren maar een 7tal kooien. Het waren echter de dieren die er leefden die ons hart helemaal veroverd hebben! We hebben er kennis gemaakt met doodskopaapjes, een toekan, een jonge anaconda, een ocelot (katachtige), een vogelspin, een luiaard, krulstaartbeertjes, landschildpadden, wilde zwijnen en papegaaien. Het leukste was het feit dat de meeste van deze dieren gewoon op je kwamen zitten (of de eigenaar gaf ze aan jou) en geen schrik leken te hebben van menselijk gezelschap! De luiaard en de aapjes konden mij het meest van al bekoren. 

 In het lokale souvenirwinkeltje kregen we ook nog heel wat mooie, zelfgemaakte armbandjes, halskettingen, oorbellen en potjes te zien. Alles werd gemaakt met wat ze uit de natuur vonden en daarom heb ik het mij toch niet kunnen laten om een armband en oorbellen te kopen als aandenken aan deze trip. Het dorpje zelf bestaat uit zo'n 800 inwoners en is helemaal opgebouwd uit huisjes op een zandbodem. Je vindt er geen auto's of bromfietsen, alles wordt er te voet gedaan. Er is een basisschool die in zekere zin mooier was dan sommige in de hoofdstad. Elektriciteit wordt gedurende 5 uren per dag gewonnen uit de hoofdgenerator. Om 11u slaat deze af en wordt er al dan niet gebruik gemaakt van een privégenerator. Stromend water bestaat er niet, maar mede dankzij de hulp van de gemeente Koksijde zijn ze nu bezig om een waterleiding aan te leggen. Alles wordt ook per boot getransporteerd (voedingswaren, diesel voor de generatoren, allerhande spullen, ...). 

 we zijn ook weer even op Franse bodem geweest! Op zaterdag hebben we een bezoek gebracht aan Saint-Laurent in Frans-Guyana. Hierbij hebben we de gevangenis bezocht die beroemd geworden is dankzij de film Papillon. We kregen onder andere zijn cel te zien, maar ook de cellen van de ter dood veroordeelden, het blockhaus (waar tientallen gevangenen in 1 benauwde ruimte opgesloten werden), het gerechtshof en de plaats waar de guillotine stond. Het moet er alleszins een hard leven geweest zijn voor de gevangenen aangezien ze allemaal verplicht werden tot dwangarbeid van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Nadien werden ze opgesloten in hun cel met hun voeten aan een metalen baar en houten planken als matras en hoofdkussen. 

Gelukkig was er ook een aangenamere ontmoeting met Frans-Guyana! Aangezien het nog altijd in bezit is van Frankrijk hebben ze er ook boulangeries. En boulangeries betekent koffiekoeken! Ik heb er heerlijk kunnen smullen van een rozijnenkoek en een chocotwist. Het was er ook die dag markt waardoor we ook een beeld kregen van de plaatselijke, franstalige bevolking! 

 Zaterdagnamiddag was het helaas weer tijd om richting Paramaribo terug te keren. Het ironische was dat we op de laatste bootrit van 10 minuten volle zon hadden! Na 3 dagen nauwelijks zon gezien te hebben, was dit dus wel een beetje ironisch. Eenmaal aangekomen in Paramaribo zagen enkelen onder ons dan ook knalrood! Bij mij is het na 2 maanden eerder mooi chocoladebruin geworden met een streepjescode. Door altijd in een topje of t-shirt rond te lopen, heb ik alle mogelijke strepen en is mijn buik eigenlijk nog spierwit. Hopelijk komt er volgende week verandering in met de trips naar Brownsberg en Raleighvallen. We hebben voldoende regen gezien! Nu is het tijd voor zon! En ook voor de was te doen .... 

Tot volgende week, ik verdwijn vanaf dinsdag weer voor 4 dagen van de aardbol ;) 

Natalie