Welkom mama en papa

Jawel, u leest het goed! De mama en papa zijn vorige week goed en wel (maar met 1 dag en 8 uur vertraging) toegekomen in Suriname. Zondagnacht zijn ze hier om 4u20 geland en konden ze hun intrek nemen op hun hotelkamer omstreeks 6u30. Veel slaap zat er dus niet meer in, want om 10u stond ik al aan de poort hun op te wachten. Uiteraard, geen teken van leven van deze 2 Belgen! Ze waren er al op uit getrokken voor een wandeling. Het is dan ook zeer moeilijk om deze 2 mensen stil te laten zitten, maar ik begrijp het volledig. Ik ben zelf ook zo'n persoon dus jullie weten van waar ik de mosterd gehaald heb. 

Zondag zijn we ook onmiddellijk op uitstap vertrokken in de namiddag! Ik had hun week al mooi uitgestippeld en in orde gebracht en het eerste dat ons te wachten stond, was de dolfijnentrip. Zeer zeker, dolfijnen in Suriname! Ze leven ter hoogte van de monding van de Commewijnerivier in de Surinamerivier, dit op enkele kilometers van de Atlantische Oceaan. Dat gebied is dus brakwater, aka zoetwater met een bepaald percentage zout. De dolfijn die hier leeft, noemt de Guianadolfijn en is iets kleiner dan diegene die we normaal gewend zijn te zien op tv. Hij heeft ook een roze buik en was, alleszins toch die dag, zeer schuw. Na lang zoeken, net voor zonsondergang, hebben we een klein groepje gevonden en gevolgd. Foto's zijn er helaas niet van hun mooie snoetje. Het enige dat achterbleef was een vinnetje aan het wateroppervlak. Dolfijnen zoeken was uiteraard niet het enige dat we gedaan hebben op deze boottocht. We zijn ook aan wal gegaan van een voormalige koffieplantage waar we de grootste rat ter wereld ontmoet hebben en een wandeling gemaakt hebben langs de vreedzame huisjes. Een eerste ontmoeting van mijn ouders met de Surinaamse gastvrijheid en prachtige natuur en dat was een zéér geslaagde eerste zet! 

 Op maandag moest ik weer een hele dag voor de klas staan en waren mijn ouders dus vrij om te doen wat ze wilden. Wat deden ze dan maar? Een bezoekje brengen aan mijn stageschool! Ik had net een invalles verzorgd toen mijn mentor biologie mij kwam zeggen dat er een verrassing was voor mij in het kantoor van de directeur. Wie zat daar? Natuurlijk, Dirk en Lollo! Ze hadden al een hele voormiddag met de fiets de stad verkend en hielden een laatste stop aan mijn stageplaats. De directeur was gelukkig zooo vriendelijk om hen toe te laten en hen zelfs foto's te laten nemen van mijn les over de bloedsomloop aan het tweede jaar. Fijne verrassing! 

Dinsdag zijn we op een langere dagexcursie geweest naar Warappakreek. Deze kreek is een zijtak van de Commewijnerivier en mondt uit in de Atlantische Oceaan. Om 6u20 werden we opgepikt omwille van het getijde en zijn we per bus/boot naar het district Commewijne getrokken. Na ruim een uur varen bereikten we de kreek en konden we aan de tocht door het ondiepe en smalle waterbekken beginnen. Het was zeer indrukwekkend om de natuur op deze manier te zien te krijgen en de resten van de oude plantagecultuur te kunnen bezichtigen. De boottocht eindigde aan de monding van de kreek in de Atlantische Oceaan waar we een kijkje namen in de vogelkijkhut naar buizerds en witte reigers en een korte wandeling maakten op het beetje strand dat er nog restte. Eén nadeel aan Suriname, strand vind je er nauwelijks! Nadien vaarden we terug de kreek op en stopten we onderweg om enkele restanten van een plantage te bezichtigen in het oerwoud. Op dat moment was het eerder rennen geblazen voor de muskieten! Het was de eerste keer dat ik er zodanig veel in 1x op mij gezien heb. Blijven stilstaan zat er dus niet in, ik besloot dan maar wat gekke bewegingen en danspasjes uit te voeren om de muggen van me weg te slaan. Eén ding dat ik écht niet leuk vind aan dit land : de muskieten! De lunch verorberden we op een bestaande citrusplantage. Nadien kregen we een rondleiding op deze plantage door middel van de plantagelimousine! Glamour en glitter all the way .... Of toch niet! Een tractor met aanhangwagen voerde ons doorheen de plantage en liet ons proeven van vers geplukte pompelmoes! Heerlijk! De excursie eindigden we alweer op de boot met een drankje en een hapje en fijne babbels met de gids (die op en top geslaagd is voor zijn opleiding!) en enkele Nederlanders (die beter mee vielen dan ik had verwacht). Op naar het volgende? Ja zeker! 

 Woensdag en donderdag waren terug rustige stagedagen voor mij. Mama en papa zijn op donderdag de canopy en het kajakken gaan uitproberen op Bergendal en hebben me woensdagavond vergezeld tijdens mijn avondlijke duurloopjes in de cultuurtuin (weliswaar al wandelend). Een aangename wending in mijn weekschema kondigde zich ook aan toen bleek dat ze pas een jeepsafari op vrijdag konden doen als ze met 3 personen waren. Helaas voor hun was er niemand anders dan zij tweetjes die dit graag wilden doen en dus werd ik het 'slachtoffer'. Gelukkig kreeg ik zonder enige moeite een dagje vrij van mijn directeur en mentor en kon ik samen met hen het savannegebied en de bauxietwegen verkennen. Ook dit was een zeer aangename excursie, maar wel iets pijnlijker voor de bilspieren. We zaten met 3 achteraan de jeep en vlogen alle kanten op telkens onze gids door het zand schoof of door plassen of putten reed. We kregen ook heel wat bauxiet te proeven als een vrachtwagen in volle vaart ons passeerde en een immense stofwolk achterliet als aandenken. In de namiddag konden we gelukkig al dat stof afspoelen in een verborgen colakreekje. Het was niet echt de meest geschikte plaats om te zwemmen, maar het was wel zéér verfrissend! Als afsluiter reden we rond Zanderij, de luchthaven, die pal in het savannegebied ligt en langs de Indianendorpjes. Een overheerlijke cappuchino met chocoladecake verzachtte de pijn in de billen eens we terug in de stad waren. 

 Dit blogbericht is nu al één van uiterst véél belevenissen en avonturen! Er komt maar geen einde aan. Op zaterdag zijn we de stad in getrokken en een bezoek gebracht aan de kathedraal van Paramaribo. Helemaal uit hout opgetrokken en ondersteund door enkele metalen pijlers. Prachtig om te zien hoe dit land zijn natuurlijke grondstof zo mooi besteed. Behalve een kort bezoek aan de kathedraal hebben we ook een paar souvenirs verzameld voor het thuisfront (lees : een koffiekop voor mezelf, een houtsnijwerkje voor mama en papa, 2 t-shirts voor Bo en Maya, een hangmat voor Aiko en een cadeautje voor Aiko zijn ouders, maar dat is nog een verrassing aangezien zij mee lezen ;) ). In de namiddag kon ik wat verkoeling opzoeken in het zwembadje van hun Guesthouse en kon ik wat schoolwerk inhalen voor de laatste week voor de paasvakantie! Volgende week vertrekken we op meerdaagse trip naar Galibi dus er rest mij nog 1 stagedag voor de langverwachte paasvakantie! Deze week is reeds voorbij gevlogen als niets, dan zullen de komende 3 weken nog sneller gaan! 

Nog welgeteld 1 maand en 10 dagen en het laatste blogbericht zal verschijnen. Ik zal het alvast missen om al deze verhalen en ervaringen te kunnen delen met jullie, maar tot het zo ver is kunnen jullie nog alvast uitkijken naar volgende week ;) 

Adios! 
Natalie

We zitten in de helft

Jawel liefste blogger, je leest het goed. Ik zit ondertussen in de helft van mijn fantastische verblijf in Suriname! Ik zie mezelf anderhalve maand geleden nog op het vliegtuig stappen na heel wat traantjes en gesnik en mij de eerste dagen ietwat onwennig voelen in deze nieuwe omgeving. Ondertussen is ons huisje, het koken, kuisen, wassen en plassen, trainen, inkopen doen, lesvoorbereidingen maken, les geven, ... een wekelijkse routine geworden. 

Wat is er deze week allemaal gebeurd in dit wondermooie land? Afgelopen weekend zijn we met Maria, Albert en Celine naar white beach gaan zwemmen. De naam zegt het zelf, het is een wit strand dat helemaal kunstmatig is aangelegd. Een strook van zo'n 100m strand met enkele hutjes en een net in het water zorgen voor de illusie van een tropisch vakantie-eiland. Het was er wel aangenaam vertoeven, maar het is niet dat ik er doodgraag wil terugkeren en overdonderd was door de omgeving. Colakreek heeft een aangenamere indruk op mij achtergelaten dus dat is eerder een plaats waar ik zeker wil naar terugkeren. Gelukkig was het gezelschap op die luie zondagnamiddag een dik pluspunt! Zwemmen, hangmatteren, iets eten, zwemmen, nog wat meer hangmatteren... Een typische luie zondag, maar dat kennen we even goed in België. Ik ben er op één of andere manier ook in geslaagd om uit mijn hangmat te vallen waardoor ik 2 dagen nadien nog spierpijn had in mijn schouders en bovenrug van de val. Lomp zijn doet geen zeer, maar in mijn geval toch een klein beetje. 

  Het weekend was dus vooral ontspannen. De echte trips volgen binnen anderhalve week, maar eerst kan ik uitkijken naar de komst van mama en papa. Normaal zijn ze op dit eigenste moment onderweg naar Schiphol. Gisteren ging ik er nog van uit dat ze om 15u15 het luchtruim zouden bestijgen, maar helaas pindakaas, SLM moest weer roet in het eten gooien. Nadat de vlucht verschoven was van vrijdag naar zaterdag, kregen ze gisteren het nieuws dat ze vertraagd is met 6 uur. Ze stijgen dus pas op om 21u en landen pas in Paramaribo om 2u30 zondagochtend. Gelukkig zijn mijn ouders ochtendmensen en zal ik hen om 11u verrassen met mijn gezelschap in Guesthouse Amice. Samen met een hele lading cadeautjes en zaken waar ik om gevraagd had, zullen we dan naar mijn appartement komen. Van hier uit nemen we dan een taxi naar Leonsberg om dolfijnen te gaan spotten om 16u! Dinsdag gaan we vervolgens naar Warappakreek. Maandag kan ik mijn vragenlijsten in verband met mijn eindproef afnemen om ze zondag alweer mee naar huis te sturen. De verwerking ervan stel ik dus uit tot in België. Woensdag krijg ik ook bezoek van onze vakmentor biologie van het IOL. Zij zal een les over de gewervelden bijwonen en mij quoteren op mijn vaardigheden als leerkracht. Fingers crossed! 

Gisteren heb ik weer een sportieve prestatie geleverd en tegelijkertijd het goede doel gediend. Samen met een aantal leerlingen van de Froweinschool en 3 leerkrachten hebben we deelgenomen aan de antidiscriminatieloop. We hebben 10km gewandeld doorheen de straten van Paramaribo waarbij op enkele hoeken muziek gespeeld werd en de leerlingen liedjes zongen om de sfeer hoog te houden. Gezellig! 

Laten we nu dan nog wat verder werken voor de anderhalve week stage voor de paasvakantie die me nog rest. Vandaag even doorbijten en dan kan ik volgende week voldoende tijd besteden samen met mijn ouders. Vanavond gaan we zelfgemaakte tomatensoep eten met onze bovenburen en houden we een spelletjesavond ter ontspanning. Grappige foto's volgen uiteraard, maar verwacht je alleszins aan een Justin Bieberhysterie van Shahira. Er bestaat geen grotere fan van Justin Bieber dan zijzelf. Daar ben ik ondertussen rotsvast van overtuigd! Zo zie je maar, er staat geen leeftijd op idolatrie ;) 

xxxx
Natalie   

It's hot in here!

Hi trouwe bloggers, 

hot hot hot! Zo zou je de temperaturen van de laatste dagen kunnen omschrijven. Het heeft gedurende de hele week niet meer geregend, waardoor het kwik overdag enkele graden is toegenomen. Hierdoor is het uiteraard een tikkel zwaarder om les te geven en in de namiddag voorbereidingen te maken voor de volgende lessen. Ook het lopen vergt wat meer doorzettingsvermogen, maar ik voel een opmerkelijke vooruitgang! Mijn lichaam heeft een transformatie ondergaan waardoor ik nauwelijks nog problemen ondervind om 10km aan één stuk te lopen. Nadien heb ik uiteraard nood aan een volle fles water, maar gedurende het lopen ondervind ik geen appelflauwtes van het grootschalige vochtverlies. Jipie jeej! Eens terug in België zal ik dus snel weer in vorm zitten, want 10 juni doe ik al terug mee aan een wedstrijd. Weliswaar een bescheiden wedstrijd van 5km, maar samen met mijn duorunpartner Niels Muysewinkel wil ik toch zo hoog mogelijk scoren! 

Diegene die zich afvragen hoe de dolfijnentrip met het IOL verlopen is, moet ik helaas teleurstellen. We hebben van 7u tot iets na 12u gedobberd op de Surinamerivier, maar hebben niet zo veel dolfijnen gezien als verwacht. De organisatie waarmee we op trip waren (Green Heritage Fund) was wel zeer interessant. We kregen de gelegenheid om zelf proefjes op het water uit te voeren (zoutgehalte bepalen, temperatuur, windsnelheid, pH, bewolking, ...). Daphné en ik boden spontaan onze hulp aan, maar hetzelfde konden we niet verwachten van de overige biologiestudenten. Er kwam nauwelijks initiatief of interactie van hun kant. Ze zaten er meer als een bende middelbare studenten bij. Nu stel ik mij toch de vraag of wij ook zo zijn in België of dat wij overdreven strevers zijn die écht geïnteresseerd zijn in het leven op aarde? We hebben gedurende deze trip bovendien katvissen gezien (van een plaatselijke visser) en rode ibissen! We zijn ter hoogte van de monding van de Surinamerivier in de Atlantische Oceaan aan land gegaan waar we een korte wandeling gemaakt hebben en schelpjes verzameld hebben. We hebben er ook kennis gemaakt met het meest primitieve toilet/douche... Meer woorden maak ik er echter niet aan vuil. 

 De stage was deze week weer een aanslag op mijn stem. Vooral vrijdag waren de kinderen nauwelijks te houden. Ik heb het herhalingsspel rond de bloedgroepen kunnen spelen, maar bij de ene klas ging dit wel probleemloos en bij de andere klas was het héél rumoerig en chaotisch. Uiteindelijk waren er in elke klas wel enkelen die het spel door hadden en effectief iets bij geleerd hebben dus heb ik in zekere zin mijn doel bereikt. Ik kan er als stagiaire niet aan doen dat er in zo goed als elke klas jongens of meisjes zitten die de sfeer verzieken en die nauwelijks of geen waarden en normen met zich mee dragen. Ik vind het nog steeds jammer, maar dat is nu eenmaal het verschil met België. Vandaag was er nog een leerkracht die uit de klas gestormd is, omdat de leerlingen het zo bont maakten en zich zeer onrespectvol gedroegen. Ik krijg dus alleen maar meer respect voor alle leerkrachten hier! Ook al zijn ze niet allemaal even snugger. Dat zag ik vandaag nog bij de Surinaamse stagiaire. Ik begrijp ondertussen waarom mijn mentor zich frustreert telkens ze haar aanspreekt. SO's open en bloot laten liggen op het kantoor en ineens verdwijnen waardoor passerende leerlingen de vragen eigenlijk kunnen zien, is echt dom. Als ze nadien dan nog eens uit de lucht komt vallen en met een air mijn les komt observeren, zie ik in haar toch niet de toekomst voor het Surinaamse onderwijs. 

Genoeg over de stage! Laten we nog wat persoonlijke ditjes en datjes aanhalen. Ondertussen zijn mijn ouders teruggekeerd uit Egypte en staan ze binnen een week op Surinaamse bodem. Joepie :) Ik kijk er naar uit om even dat thuisgevoel te hebben (dat had ik deze week trouwens ook na mijn spinaziepuree met fishsticks!) en dan zit ik eigenlijk in het midden van mijn verblijf waardoor dit een positieve motivatie zal zijn! Ook de trips die we samen zullen maken, zullen mijn verblijf hier louter verrijken. De cadeautjes die ze mee brengen, zullen het alleen maar aangenamer maken! Helaas past Aiko niet in hun koffer. Hoe veel we ook kunnen en mogen skypen en chatten, het is nog steeds niet hetzelfde als echt bij hem zijn. Virtuele knuffels en woorden zullen nooit de echte, warme knuffels vervangen! Dat is alvast één ding waar ik toch naar uitkijk bij mijn terugkomst, al mijn lieve vrienden, familie en beestjes kunnen vastnemen. 

Wat staat er trouwens op het programma voor dit weekend? Eerlijk gezegd niet veel. Dit weekend is even een rustig weekend, stilte voor de storm laten we zeggen. Zondagnamiddag gaan we wellicht zwemmen met Maria en Albert, maar voor de rest ga ik proberen zaterdag- en zondagvoormiddag te duurlopen en in de namiddag te werken voor school en te rusten. Zaterdag is het bovendien Loris (onze huisbazin) haar verjaardag en we hebben iets speciaal gemaakt om dat te vieren! Dus morgen smullen geblazen, njam ;) 

Tot gauw! 
Natalie

1 op 3!

1 op 3 met vraagtekens voor jullie wellicht? Wel, vandaag ben ik exact 1 maand op Surinaamse bodem en dat betekent dat een 1/3 van mijn buitenlandse stage al achter de rug is! Wat gaat het toch snel en het zal enkel maar in snelheid toenemen. Het is in feite nog maar 4 weken stage (dus weer een maand) tot de paasvakantie. Mijn paasvakantie start als mijn laatste maand hier ingegaan is en nadien is het slechts 2 weken meer voor mijn terugkeer naar het koude Belgenland... Die laatste maand zal dus in een zucht voorbij zijn! Ik trek het mij gelukkig niet zo hard aan. Ik geniet nog elke dag met volle teugen van dit buitenlandse avontuur en ik heb het mij nog steeds niet beklaagd. Aan alle studenten die overwegen om in het buitenland te gaan studeren of stage te lopen heb ik dan ook maar één boodschap : DOEN! 

Voor de liefhebbers zal ik weer een overzicht geven van afgelopen week: 

Zondag hebben we onze eerste échte uitstap naar het bos gemaakt! Samen met de familie Sheikkariem, de kinderen van onze huisbazin, zijn we met een busje naar Bergendal gereden. Na ruim anderhalf uur rijden kwamen we toe op deze tropische, wondermooie locatie! Het strand glimlachte ons reeds toe en de kabelbaan blonk reeds in de verte. Om half elf konden we ons klaarmaken voor het eerste avontuur, de canopy! We kregen een harnas om de benen en de heupen (toen was ik blij een meisje te zijn!), een wondermooie, rode helm, een speciale handschoen en een loodzware ijzeren toestel dat ons leven zou redden van een val. Wat was nu de bedoeling van die canopy? Het woord zelf duidt op de hoogste delen van het bladerdek en ja, die gingen wij opzoeken! Na een korte instructie over hoe je moet 'vliegen' en remmen en achteruit kruipen als je toch zou stil komen te vallen, konden we het bladerdek tegemoet wandelen. We gleden telkens van platform naar platform via een stalen kabel door het bos. In het begin viel het nog relatief mee, maar hoe verder we trokken, hoe hoger het werd onder mijn voeten. Laat dat mijn achillespees zijn, mijn hoogtevrees. Ik ben de grootste voorstander van avontuurlijke en sportieve uitstappen, maar mijn hoogtevrees is een duiveltje dat steeds de kop opsteekt. Deze duivel heeft mij toen van begin tot einde gekweld, maar ik heb er niet aan toegegeven. We waren ontzettend goed beveiligd en werden even goed begeleid door experts (en mijn overige 7 canopy'ers)! Het was dus één onvergetelijke ervaring waarbij we op zijn hoogst 35 meter boven de grond stonden en via een lange kabel over de rivier zweefden. Het uitzicht was adembenemend, het gezelschap geruststellend, adrenaline voor de 200% aanwezig en camera met trillende handjes in de aanslag! Nadien deden we het gelukkig wat rustiger aan. We kozen voor een sportieve activiteit op waterniveau, kajakken. Karen en ik zaten gezellig in één kajak en hebben de hele weg als team geweldig samengewerkt. Helaas had onze boot een voorkeur voor een afwijking naar rechts of links, maar we waren er snel bij om bij te sturen en binnen het gareel te peddelen. Via de rivier bezochten we een mangrovebos in een kreek en blijkbaar kunnen anaconda's en andere slangen in je boot springen? Bon, ik heb blijkbaar niet goed opgelet in de biologieles want volgens mij kunnen slangen nog altijd niet vliegen of springen? Alleszins, het was een zeer actieve, warme en gezellig dag met onze Surinaamse familie! Hopelijk wordt onze fietstocht volgende week (in gezelschap van onze gezellige Belgische docent Erik Vissers) even aangenaam ;) 

Helaas was de nieuwe stageweek niet zo spannend als die ene zondag, maar er valt nog méér dan voldoende te beleven en te vertellen! De tweede stageweek ging vlot voorbij, ook al is het nog steeds niet evident om de kinderen rustig te houden.. Mijn stem lijdt onder het lesgeven, maar we houden vol! Deze week heb ik een spel ontworpen ter herhaling van het hoofdstuk rond immuniteit en bloedgroepen. Volgende week kan ik het uittesten en hopelijk brengt het de nodige afwisseling voor deze mondige, hyperactieve en zelfstandige kids. Vrijdag heb ik de allereerste keer straf uitgedeeld. Ik moest invallen voor een zieke leerkracht en dan hou je hen rustig met les te geven of hen een opdracht te laten uitvoeren. Ze hadden geen opdracht dus heb ik met hen opdrachten gemaakt in het boek, maar dat was niet naar hun zin. 3 werkten vlot mee, maar de overige 23 waren absoluut niet om aan te spreken. Na een hele hoop waarschuwingen en boze blikken was de maat vol en heb ik hen opgelegd om de tekst van hoofdstuk 7 1x over te schrijven tegen maandag... Of ze het ook daadwerkelijk gaan doen is voorlopig een vraagteken, maar ik heb hen gewaarschuwd dat ik er heel makkelijk 2x overschrijven van kan maken. Het is natuurlijk niet alleen stilte vragen, kinderen op hun plaats zetten of straf uitdelen. Ze beginnen me steeds meer te kennen, aan te spreken en gewoon met mij te praten. Als ze mij tegenkomen op straat begroeten ze mij op een vriendelijke manier en als ik voorbij hun klas passeer, zijn er steeds enkelen die 'Dag juf De Ridder' roepen. Voor die enkelingen doe je het toch? En die anderen, die wil je toch zo veel mogelijk laten inzien dat het écht niet zo stom is om bij te leren en respect te tonen tov anderen? 

Deze week heb ik ook mijn duit in het zakje gedaan in verband met het goede doel! Daphné, Karen, Celine, mijn mentor biologie en ik hebben deelgenomen aan een wandelloop tegen borstkanker. Met ruim 8000 mensen (mannen en vrouwen) vormden we het grootste pink ribbon en legden we nadien 5km al wandelend af! Ik ben trots dat we hier aan deelgenomen hebben en binnenkort staat de anti-discriminatieloop alvast op het programma! Ze zijn dus nog niet van mij van af ;) 

Na de borstkankerloop hebben we ook Holi Paghwa gevierd. Dit is het Hindoestaanse lentefeest dat zeer uitbundig gevierd wordt. Het resultaat op de foto zegt wellicht meer dan woorden (lees : combinatie van gekleurd poeder en water). 

  Ondertussen hebben we ook geregeld afgesproken met Maria, Albert en Celine! Ik kijk er telkens naar uit om met hen opnieuw af te spreken, omdat ze mij altijd een warm gevoel geven en ik wel iets bij leer van hen (en dan vooral van onze wijze Albert!). Deze mensen zijn echt schatjes van patatjes, want ze wouden ons in de toestand na Holi Paghwa zelfs naar huis voeren (waarvoor eeuwige dank!). De echte dank komt nog hoor ;) 

Het is dus weer een drukke week geweest en zondag gaan Daphné en ik (om 6u15 's ochtends!) dolfijnen spotten met de tweedejaarsstudenten biologie. Uitslapen gebeurt hier nauwelijks, maar ik begin steeds meer te wennen aan een middagdutje. Helaas heb ik er vandaag geen gedaan en laat ik afgelopen nacht enorm slecht geslapen te hebben! Alleszins, het zijn geen nare dromen over maden, maar misschien wel over echte venten die ons vergezellen ;) 

1/3 ! Wat gaat het snel! Tot volgende week voor ... weer wat nieuws? 

Natalie