De laatste loodjes wegen het zwaarst!

Gedaan met de vakantie, gedaan met het zorgeloos genieten, gedaan met de prachtige natuur en cultuur van Suriname aanschouwen. 

Back to reality ofwel back to school! De laatste 2 stageweken hebben zich aangekondigd dus deze blog staat helaas niet meer vol van spannende, prachtige, onbeschrijfelijke belevenissen. Het is wellicht de allereerste keer dat ik niet zo veel te vertellen heb. Voor alles bestaat er een eerste keer. 

Nadat we terug waren van Raleighvallen hebben we een zeer rustig weekend genomen om ons mentaal en officieel voor te bereiden op het derde kwartaal. Afgelopen week stond ik dus weer voor de klas. Ik heb aan het begin van de week eindbeoordelingsdocumenten overhandigd aan mijn mentor biologie en deze heb ik aan het einde al terug ontvangen. 1 goed punt is al binnen! Volgens haar commentaren ben ik klaargestoomd om voor de klas te staan, is mijn lesopbouw logisch en in orde, mijn inhoudelijke kennis op peil, ben ik steevast op tijd, voorzie ik alternatieve evaluatievormen (yes!), .... Laten we hopen dat de docent biologie van het IOL volgende week dezelfde positieve commentaren heeft! De voorbereidingen voor die les heb ik intussen afgerond. De les zal gaan over de bloedsomloop bij insecten en vissen. Hiervoor heb ik 2 posters ontworpen met een grote tekening van de bloedsomloop bij desbetreffende dieren. Ik heb mijn beste tekentalenten opgeroepen (wat dus een zware taak was aangezien ik helemaal niet goed kan tekenen) en mijn huisgenootjes het laten beoordelen. In België had ik de interactieve beelden van op bioplek.org kunnen hanteren, in Suriname teken je het zelf op flappen die je omhoog hangt naast het bord! Back to basics, maar ik vond het wel fijn om te doen. Didactisch materiaal is belangrijk, het is niet alleen mooi maar het maakt het voor de leerkracht ook makkelijker om les te geven! 

Deze week heb ik ook een aangename verrassing ontvangen uit België! Aangezien er mij nog minder dan 2 weken resten op Surinaamse bodem kreeg ik bloemen toegestuurd van mijn allerliefste liefje. Deze keer waren het mooie rode rozen en ze staan nog steeds te pronken op de keukentafel! Dank je wel :) 
 

De sportievelingen onder ons wil ik ook op de hoogte houden van mijn vorderingen/bezigheden/prestaties. Ik ben er in geslaagd om elke week minstens 3x (af en toe 4x) per week te sporten! De afstanden schommelden tussen 8 en 10km en de snelheid zat niet zo veel lager dan die in België. De conditie is dus nog steeds op peil en wie weet kom ik er sterker uit door de zware omstandigheden. Enkel mijn snelheid en kracht zijn 2 punten waar ik stevig aan zal moeten werken eens ik terug ben! Ik kijk er alvast ontzettend hard naar uit om terug bij AC Lebbeke te kunnen trainen en deel te nemen aan stratenlopen deze zomer. Nog 3 clubtrainingen en jullie mogen mij verwachten op de piste ;) 

Wat staat er de komende dagen nog op het programma? Morgen gaan we alvast zwemmen met Maria en Albert! De laatste uitstap met hen, damn :( Onze voorlaatste avond gaan we nog samen eten in het pannenkoeken- en poffertjescafé maar dan moeten we helaas al afscheid nemen. Maar! Deze zomer zijn we slechts één telefoontje of mailtje van elkaar verwijderd en gaan we absoluut afspreken als Celine en Maria naar België afzakken. 
Dinsdag is het ook hier een vrije dag, maar het is nog onduidelijk wat we die dag zullen doen. Wellicht de stad intrekken op zoek naar leuke culturele activiteiten. 
Ons laatste weekend sluiten we hopelijk af met een weekend Republiek met onze bovenburen, maar de definitieve beslissing valt pas maandag. Ik hoop dat we op zijn minst 1 dag met de hele familie op stap kunnen, maar het zou natuurlijk fijn zijn moest er een overnachting bij komen. 

De laatste 11 dagen zullen in no time om zijn! Het gaat elke dag sneller en sneller ... 
Een laatste blog volgt met een overzicht van het afscheid en een terugblik op een levenservaring die ik voor altijd zal koesteren! 

I love Su! (en volgens mijn nieuwe t-shirt ; Su loves me!) 

Natalie 

I'm the queen of the world!

Helaas pindakaas, 

van zodra je deze blog gelezen hebt, zit de paasvakantie er voor mij op! Terug naar de dagelijkse realiteit van stage aka terug naar school... Het voelt eerlijk gezegd toch raar aan om morgen voor de klas te staan. De motivatie en goesting is nog ver zoek, maar dat zal te wijten zijn aan de fantastische vakantie die ik achter de rug heb. Hetgeen ik de laatste 2,5 weken meegemaakt heb, zal zich niet snel herhalen besef ik. Misschien net daarom wil ik liever in die sfeer blijven en lijken die 2 laatste weken stage er te veel aan. Wellicht praat ik in de volgende blog helemaal anders en zal ik balen dat mijn laatste week op de Froweinschool ingegaan is, maar voorlopig had ik graag nog wat meer ontdekt van het Surinaamse binnenland. 

Wat heb ik in godsnaam tijdens die laatste week gezien en beleefd dat ik maar niet terug wil naar het dagelijkse leven? Op maandag zijn we namelijk vertrokken voor onze laatste grote trip van 4 dagen naar het binnenland. We trokken in de richting van de Raleighvallen en Voltzberg. Hiervoor moesten we circa 4 uur met een busje over een wel zeer hobbelige weg rijden. Plezant was anders, want de gratis massage aan de billen was bij momenten toch niet zo aangenaam. Na die 4 uur rijden, kwamen we toe aan de Coppenamerivier waar ons nog een boottocht van ruim 2 uur te wachten stond. Een boottrip is minder vermoeiend zou je denken, maar niet als het 5 minuten later begint te stormen voor de volle 2 uren. We hadden echt dikke pech, want een gigantische regenbui had het op ons gemunt. De regen was verschrikkelijk en werd vergezeld door donder en bliksem. Onze spullen lagen 'gelukkig' onder een dekzeil waardoor ze niet nat zouden worden. Het was zo hevig aan het regenen dat mijn regenjas het niet meer hield en ik mij zorgen begon te maken over de camera en gsm in mijn jaszak (die uiteindelijk wel droog gebleven zijn!). Bij aankomst op het Fuju-eiland waren we blij dat het over was met regenen en we na een lange dag toegekomen waren op bestemming. Helaas was de vreugde van korte duur toen bleek dat het dekzeil niet heeft gefunctioneerd zoals het zou moeten. Enkele tassen waren doorweekt van bodem tot top en je moet maar eens raden wie zijn tas er tussen zat... Inderdaad, mijn tas heeft een natte ontmoeting gehad met Suriname en werd vergezeld door die van Daphné. Wij tweetjes hadden de meeste schade opgelopen, aangezien alles, maar dan ook letterlijk alles doorweekt was. Van ondergoed tot sokken tot truien tot badhanddoeken tot zelfs een Ipod in het geval van Daphné. Ik had niets om aan te doen dat droog was en het zag er ook niet naar uit dat het allemaal de eerste uren zou drogen. De lucht bleef grauw en het werd stilletjes aan donker. Daphné had helaas nog extra schade door haar Ipod die het begeven heeft door de regen. Ik mag dus blij zijn dat het enkel bij kleren gebleven is. In dit klimaat drogen ze uiteindelijk toch 10x sneller dan in België! Ter plaatse was ik er natuurlijk niets mee, want onze gids was allesbehalve begripvol voor onze situatie. Hij lachte ons als het ware uit door te zeggen 'trek wat warmere kleren aan' toen ik vroeg of ik een laken kon krijgen om mij te dekken tijdens de nacht. Of 'wat heb jij een mooie broek aan' toen ik met een natte broek de boot op moest de volgende dag. De eerste nacht in de hangmat was dus verschrikkelijk. Aangezien ik enkel doorweekte kledij bij mij had, kon ik mij nergens aan verwarmen of kon ik mijn badhanddoek niet gebruiken om mij te dekken. Gevolg; een hele nacht kou geleden en de volgende dag met natte kledij de lange tocht naar Voltzberg ondernemen. Eén positief punt, de regen was verdwenen en de zon heeft zich sindsdien elke dag laten zien! 's Avonds, na terugkomst van de Voltzberg, was alles dus kurkdroog en kon ik slaap inhalen tijdens de 2 volgende nachten. 

Hoe zag onze trip richting Voltzberg er nu uit? We vertrokken reeds om 9u 's ochtends met de boot naar de 'start' van het 8km lange parcours. De tocht bracht ons doorheen het prachtige oerwoud. We daalden en stijgden, overbrugden kreekjes, beklommen omgevallen boomstammen en verloren liters vocht door de warmte/vochtigheid. Een geluk dat het merendeel van de tocht in het bos was, waardoor de krachtige zon niet rechtstreeks op ons scheen. De laatste etappe daarentegen was nog een pak zwaarder dan 8km stappen door de jungle. Om de Voltzberg te kunnen beklimmen, moesten we 240m stijgen en dit langs een rotsachtige, steile helling. Op de heuvel zelf staan geen of nauwelijks bomen waardoor de zon vrij spel had en het een zware beproeving was om de top te bereiken. Ik vond het eerlijk gezegd geweldig om zo diep te gaan. Het voelde als een volwaardige training en ik was dan ook zeer voldaan toen ik de top bereikt had. Mijn t-shirt was niet langer doorweekt van de regen, maar van het zweet. De zon brandde, maar het uitzicht was adembenemend! Onbeschrijfelijk! Ongelofelijk! Zonder woorden! Het uitgestrekte Surinaamse regenwoud lachte mij toe. Overal zag je hoopjes 'broccoli' met af en toe een verloren heuvel die uitstak. Het zicht was zelfs zo goed waardoor we de tafelberg konden zien, die toch wel tientallen (als het geen honderd was) kilometers verder lag. Daar, op die plaats, voelde ik mij even the queen of the world! Het prachtigste uitzicht dat ik ooit in mijn leven gezien heb. On top of the world! 

 Dankzij onze lokale gids, Hugo, is iedereen veilig en wel boven en terug beneden geraakt! Op het eerste zicht zou je denken dat er iets mis was met deze jongen met zijn rastaharen en schele ogen, maar hij heeft uiteindelijk de rol van perfecte gids op zich genomen. Zeer behulpzaam, vriendelijk, sterk en wijs. Dankzij hem kwamen we ook veilig terug naar beneden en na opnieuw 8km stappen aan de boot terug. Eerst waagden we nog een plons in het koele water nabij een waterval om al het zweet en de vuiligheid van ons af te spoelen. Het was dus een zeer geslaagde, zware en gevulde dag! Omstreeks 5u 's avonds kwamen we terug toe in het hangmattenkamp en waren we allen doodop van onze belevenissen. Qua natuur hebben we ook een gevarieerd aanbod gezien en gehoord; 3 soorten apen, slangen, vogels, krekels, ... De dag nadien maakten we nog een wandeling van om en bij het uur naar de moedervallen. Deze vallen vormen samen met nog 2 andere de Raleighvallen, genoemd naar hun ontdekker. We konden helaas niet heel dicht naderen, omdat het water veel te hoog stond. Hierdoor leken de watervallen ook minder indrukwekkend, aangezien de rotsen verborgen werden door het water. Zwemmen was ook uitgesloten, aangezien de stroming enorm sterk was. Het was wel indrukwekkend om de kracht van het water te aanschouwen, maar ze hebben mij niet zodanig van de kaart geschud als de beklimming van de Voltzberg. 

De 4e dag stond in teken van het terugkeren. Om 9u30 verlieten we het Fuju-eiland en pas rond 18u kwamen we toe in Paramaribo. De weg lag namelijk ontzettend slecht waardoor de gratis massage extra intens was. De bus is ook vast komen te zitten in de modder waardoor we moesten uitstappen en op veilige afstand blijven van rondvliegende aarde. Dit was het dan voor onze uitstapjes in Suriname! Er resten Daphné en mij nog 2 weekend waar in we nog kleine daguitstapjes zullen ondernemen, maar niets meer in de aard van wat we in de paasvakantie beleefd hebben. Volgende week zullen we wellicht met Maria, Albert en Celine afspreken want hen hebben we gedurende 2 weken niet meer gezien! We hielden wel contact via mail, maar toch miste ik hun gezelschap dus daar kijk ik alvast naar uit. Het laatste weekend zullen we hoogstwaarschijnlijk met ons gastgezin een huisje huren aan Republiek, een plekje langs het water waar we kunnen zwemmen en chillen. Maar, eerst en vooral nog 2 weken voor de klas staan! Mijn examenles staat gepland voor donderdag 3 mei, dwz mijn voorlaatste stagedag. Ik had het zelf liever anders gezien, maar het ging niet anders omwille van repetities ed. Mevrouw Nanhoe van het IOL zal tijdens deze les een punt geven op mijn vaardigheden als leerkracht dus het is wel belangrijk om met een mooi punt huiswaarts te keren! Afgelopen weekend stond dan ook in teken van uitrusten, de grote was en kuis doen en werken voor school... 

De lange, uitgebreide blogs zitten er op vrees ik. Wat mij nu nog rest is jullie op de hoogte houden van mijn laatste stagemomenten en genieten van de laatste 18 dagen op Surinaamse bodem! 

Brasa 
Natalie

Gratis lichaamsverzorging en douche recht uit de natuur

Hoi bloggers, 

tussen alle bedrijvigheid door schrijf ik trouw een nieuw blogbericht over de afgelopen week en jawel, ik heb weer heel wat te vertellen! Het is nog steeds vakantie en dat blijft het nog tot en met volgende week. Ondertussen zit ik dus in de helft van de vakantie en staat er nog maar één meerdaagse trip voor de deur. Alle andere zijn intussen achter de rug en heb ik een speciaal plaatsje in mijn hart (en op mijn computer met foto's en video's) gegeven. 

Maandag had ik een rustige dag om te bekomen van Galibi, een beetje de kuis te doen en het contact met België te onderhouden. 's Avonds was het ook weer tijd om mijn rugzak klaar te maken voor 4 dagen Isadoe, Brownsberg en Ston Island! Op dinsdag vertrokken we met welgeteld 8 personen (inclusief gids) en een schattig busje naar het zuiden van Suriname, richting het stuwmeer. Het stuwmeer kregen we nog niet te zien, want we reden verder naar het zuiden waar we de overstap maakten op een korjaal (een laag, lang bootje) en op de Surinamerivier stroomopwaarts vaarden. Na een rit van ongeveer 30 minuten kwamen we aan op het vakantie-eiland Isadoe. Het was niet zo'n groot eiland, maar lag wel pal in de Surinamerivier. Heel idyllisch en dat was het ook! Er stonden tientallen hutjes op het eiland die mij het gevoel gaven van een lodge. Ze waren niet zo luxueus als een lodge, maar ze hadden alles dat we nodig hadden en waren vooral heel gezellig! We hadden een tweepersoonsbed, muskietennet, douche en toilet. Meer hoef je hier echt niet!

 Op Isadoe kregen we een lunch en avondmaal aangeboden en dit gedurende 2 dagen. Uiteindelijk zaten we niet veel op het eiland, want we vaarden met de korjaal de Surinamerivier verder stroomopwaarts op. Verspreid langs de rivier lagen heel wat kleine Marrondorpjes en daarvan bezochten we er welgeteld 2. Het eerste dorp was tamelijk klein, maar herbergde wel nog de eenvoudige, simpele dingen des levens. Het geloof is nog steeds pertinent aanwezig binnen deze gemeenschappen. Als je het dorp wilt bezoeken, moet je door een poort stappen die in 2 delen verdeeld is. Links moeten de vrouwen stappen, rechts de mannen. Vrouwen die ongesteld zijn mogen zelfs helemaal niet door de poort lopen, maar moeten een ommetje maken. Deze poort zorgt er voor dat de slechte geesten buiten blijven. Elk dorp heeft ook wel een plaats waar een versierd houten kruis staat en waar offers worden gebracht. Bijna alle dorpen zijn Rooms-Katholiek, maar combineren dit ook met het geloof in de natuur. We kregen onder andere te zien hoe ze korjalen maken. De mannen halen boomstammen uit het bos en maken hem geleidelijk aan hol door het binnenste uit te branden. Hiervoor maken ze gebruik van bijvoorbeeld palmbladeren die branden op de bomen en zo geleidelijk aan het binnenste uit branden. Als hout heet is, kan het ook uitzetten dus maakt men de boten geleidelijk aan breder door houten stokken. Deze boten verkopen ze nadien voor maar liefst 10000euro! Vakmanschap levert hier dus nog iets op. Het tweede dorp dat we bezochten, was véél groter dan het eerste en beschikte ook over een mooie, gezellige lagere school, kerk, voetbalplein en een airstrip. De airstrip is bedoeld voor kleine vliegtuigjes die 3 keer per week een stop maken op wat niet meer is dan een gemaaid grasveld. Dit dorpje vond ik enorm gezellig, ondanks het feit dat het niet evident is om hier te wonen. De meeste mensen wonen in donkere, kleine houten hutjes en maken gebruik van de rivier voor de was en de plas. Voedsel halen ze van hun kostgrondjes waar ze papaja, pinda, rijst, kouseband, ... verbouwen. Toeristen hebben hier gelukkig nog een positieve invloed doordat ze zelfgemaakte kunstwerkjes of lendendoeken kopen en zo de plaatselijke economie ondersteunen. Ons verblijf op Isadoe was dus vooral cultureel getint, want 's avonds kregen we behalve een heerlijke barbeque ook nog een culturele avond aangeboden. Een tiental Saramaccaanse vrouwen kwamen hun zang- en danstradities tonen aan deze bende Blanken. Hierbij staan ze allemaal in een kring voorovergebogen en klappen ze ritmisch in de handen. Eén dame zong meestal een zin en werd nadien vervoegd door het synchrone gezang van de rest van de groep. Er sprong ook telkens een vrouw uit de groep om haar heup- en voetbewegingen te demonstreren en wij werden hier natuurlijk bij uitgenodigd! Ik kon hen helaas niet volgen met de snelle pasjes en we slaagden er ook niet in om even hard met onze kont te dansen. Het was bizar om constant naar de kont van een vrouw te staren, omdat zij zo'n straffe bewegingen met hun heupen kunnen maken! Ik begrijp dus volkomen dat deze dans gebruikt werd tijdens de slavenperiode om de plantage-eigenaar af te leiden waardoor slaven even konden rusten of zelfs wegvluchten. Hoe zij kunnen dansen met hun heupen, dat is écht om jaloers op te zijn! 

 Donderdagochtend vertrokken we reeds vroeg richting Brownsberg, omdat we met ons schattige busje de heuvel niet op konden en dus moesten overstappen op een grotere, stevigere bus. Onderweg maakten we kennis met één van de mooiste dieren uit Suriname! Behalve mooi is hij ook zeldzaam en zijn er veel Surinamers die hem nog niet gezien hebben ... Wij wel, dus ik vind het het vermelden zeker waard! Wij hebben namelijk kennis gemaakt met een bruine poema! Het dreigde bijna een fatale ontmoeting te worden, omdat het dier vlak voor onze auto sprong en Gio nipt een aanrijding kon vermijden door de remmen toe te slaan. Ik zat helemaal vooraan en had dus een vrij goed beeld van het dier. Mijn hart stond even stil, maar toen de anderen mij  verzekerden dat ze het dier opnieuw de baan zagen oversteken achter de auto was dit een hele opluchting. Het was alleszins een prachtig dier! Eén van de 4 katachtigen in Suriname (je hebt ook de zwarte poema en de ocelot). 

Aangekomen te Brownsberg begon de klim van zo'n 13km. Het was niet evident om boven te geraken op de 500m hoge berg, want de weg lag er barslecht bij. Langs de ene kant had je de heuvelwand, langs de andere kant de diepte. Het busje moest modder, steile hellingen, bochten en putten overwinnen, maar zoals jullie wel gemerkt hebben, zijn we heelhuids toegekomen op de top! Daar zijn we begonnen met een wandeling richting de Leovallen. Zweten en puffen en je recht houden aan takken en stokken, maar wat een belevenis! De waterval was prachtig en lekker verfrissend om onder te staan. Een gratis douche en een uitzicht om U tegen te zeggen. Dat verzachtte de terugweg waarbij we vooral moesten klimmen en stijgen. Ik vond het fantastisch om wat tempo te houden en ik voelde me weer heel even op training. Helaas had ik nadien al terug nood aan zo'n verfrissende douche! We konden ook genieten van het immense uitzicht op het stuwmeer. Het Brokopondo stuwmeer ligt aan de voet van de Brownsberg en is aangelegd om energie uit te winnen. Het heeft iets speciaal, omdat er nog steeds heel veel boomstammen in het water staan. Ze leven weliswaar niet meer, maar het geeft een speciaal uitzicht aan het meer. 

Na het bezoek aan Brownsberg reden we richting Ston Island. Op het eerste zicht zou je denken dat het ook een eiland was, zoals Isadoe, maar eigenlijk is het een schiereiland aan het stuwmeer. Brownsberg waakt als het ware over dit vakantieverblijf en het warme water van het meer zorgt voor de nodige afkoeling. Ook dit was een magnifiek mooie plaats! We kregen zelfs een gratis lichaamsverzorging, waar Jonas en ik gretig gebruik van gemaakt hebben. Er zitten namelijk kleine visjes in het water die je dode huidcellen opeten en zo zorgen voor een peeling. Het was wel speciaal, die kleine prikjes op je benen, voeten, rug en buik. Tot er eentje iets te hard trok aan je huidcellen en je even dacht dat er een piranha gearriveerd was. Er zitten dus wel degelijk piranha's in dit water, want we hebben op een korjaal er naar gevist. Jonas kon er eentje vangen, maar Christopher won met zijn 2 piranha's. Ze zijn niet zo spectaculair als diegene uit de films, maar ik heb toch een foto genomen van hun tandjes om te bewijzen dat ze toch stevig kunnen bijten. Behalve vissen hebben we ook een goudmijn bezocht! Een unieke ervaring, want het is nogal een gevaarlijke business. Dit was echter een legale goudmijn in handen van de overheid waardoor we aan wal mochten komen en een bezoekje brengen aan de mijn. We zagen hoe de grond werd afgeschraapt door een graafmachine om vervolgens los gespoten te worden door 2 jongens. Deze hingen letterlijk op de waterslang om te voorkomen dat het zou gaan slingeren en schade veroorzaken. Het is ontzettend hard labeur, want het water staat onder grote druk en deze jongens moeten al hun spieren gebruiken om de slang onder controle te houden. Respect! Het losgespoten erts kwam dan in een soort modderpoel terecht waar het opgezogen werd en de bruine massa terecht kwam op matten. Goud is zwaarder dan water en bezinkt. De gouddeeltjes blijven dus achter op deze matten terwijl het afvalwater (met wellicht nog kleine beetjes goud) geloosd werden in het meer. Na de goudmijn kregen we nog een spectaculaire waterval te zien. Het was een moeilijke opdracht om tot aan de top van de waterval te geraken, want we moesten over de glibberige stenen klauteren en voorkomen dat we zouden uitglijden. Deze waterval was kleiner dan de Leovallen, maar ze was minstens even mooi! 

De afgelopen 4 dagen waren dus zeer boeiend, gevarieerd, interessant, plezant, prachtig, onbeschrijfelijk, .... 
Je zou denken, dan volgen er toch enkele dagen rust! Tja, niet voor ons want zaterdag stonden we weer om 7u klaar voor een dagje quad adventure. Dit ging door op het Overbridge resort waar we de gelegenheid kregen om te zwemmen, maar waar we dus ook met de quad leerden rijden en een tocht door het modderige bos maakten. Het was niet evident in het begin, maar nadat we een paar keer geoefend hadden op het oefenparcours kreeg ik het meer en meer onder de knie en legde ik het parcours doorheen het bos met hoge snelheid af. Het was enorm gevarieerd. We reden over dikke boomstammen, door modderige plassen en kwamen vast te zitten ten midden van 1 grote modderpoel. Elkaar helpen los duwen leverde ook hilarische momenten op. De modder vloog alle kanten op dus ook in mijn ogen, mond, mouwen, laarzen, ... De voor en na foto's zeggen meer dan genoeg! 

 Vandaag doen we iets rustiger aan! De was, skypen met het thuisfront, de fietshuur gaan verlengen, rugzak opnieuw maken voor Raleighvallen, de kuis en een beetje bekomen van de laatste dagen... Tot volgende week! 

Natalie 

5 illegalen in Galibi

Back in town na 3 dagen van de aardbol verdwenen te zijn! 

Het was een zeer bewogen week met weer heel wat belevenissen en hier uit vloeiend een lang, maar hopelijk interessant genoeg blogbericht. Inmiddels is de paasvakantie ook voor ons begonnen. Mijn laatste stagedag voor de vakantie was op maandag en die dag heb ik ook afgesproken dat ik mijn examenles (waar ik op beoordeeld zal worden) de voorlaatste dag van mijn stage zal geven. Dat is dus letterlijk spanning tot de laatste minuut, want de dag nadien geef ik mijn laatste Surinaamse lessen. Het wordt dus ook een eindspurt tot de meet, maar dat zorgt er hopelijk ook voor dat we in schoonheid eindigen. 

Op dinsdag heb ik een laatste uitstap gemaakt met mijn ouders. We zijn op eigen houtje met de fiets naar plantage peperpot getrokken in het district Commewijne. Eerst zag het er nog naar uit dat het een regenachtige, sombere dag zou worden, maar ons goed humeur heeft de donderwolken verdreven en uiteindelijk hebben we een mooie, warme, vochtige dag gehad! Met de overzetboot (lees: kleine tentboot) hebben we de oversteek gemaakt en reden we nog zo'n 5km langs de oost-westverbinding (= de grote baan die het oosten en westen van Suriname met elkaar verbindt) eer we de afslag namen naar de plantage. We volgden een 3km lange trail door de overwoekerde plantage met de fiets aan de hand en zagen massa's vlinders, doodskopaapjes, leguanen en insecten. Op het einde van het trail vonden we de oude gebouwen van de voormalige koffie- en cacaoplantage terug. Een koffieloods, koffiefabriek en de directeurswoning worden geleidelijk aan overwoekerd door de prachtige natuur. Uiteindelijk was dit een zeer goedkope, maar toch even aangename trip als diegene die we bij een touroperator hadden geboekt! Een geslaagd einde voor mama en papa, want woensdagavond stapten ze weer op het vliegtuig richting België. Ze namen behalve een hoop kledij, handdoeken, souvenirs en borgoe rum ook een beetje het goede weer mee. De dagen die volgden waren namelijk in één woord te omschrijven : regenachtig! 

  Donderdag kondigde de paasvakantie zich officieel aan! Dat betekende ook de eerste meerdaagse trip om Suriname optimaal te leren kennen. Het eerste dat op het programma stond, was 3 dagen Galibi. Dit is eigenlijk een oud Indianendorp dat gelegen is aan de monding van de Marowijnerivier in de Atlantische Oceaan (= Noordoostkust). Het bevindt zich ook letterlijk aan de Surinaamse grens, want als je het water overstak bevond je je reeds op Frans-Guyanese bodem. 

We vertrokken met de bus om 8u30 voor een rit die maar liefst 5 uur zou duren (inclusief een kleine stop voor een koffie en een broodje). Het zou nog een aangename rit kunnen zijn, moest het niet over hobbelige bauxietwegen geweest zijn! Ondertussen hadden we ook de zon achtergelaten in Paramaribo en begon het te regenen, te gieten en zou het nauwelijks nog stoppen. Eenmaal aangekomen in Albina (het grensstadje waar massaal de oversteek wordt gedaan naar Saint-Laurent in Frans-Guyana) maakten we de overstap op een bootje. Onze spullen werden ingepakt in een zeil om het te beschermen tegen het water, want jawel, het werd een zeer woelige rit! In het begin leek het allemaal nog mee te vallen, maar na ruim een half uur varen staken de golven op en bleken de regenjassen of poncho's niet bestand te zijn tegen de hoeveelheid water. Eindresultaat : na anderhalf uur varen kwamen we doorweekt toe op Galibi! 

 Na het avondeten (natuurlijk was dat rijst met kip!) trokken we omstreeks half 8 naar het strand aan de Atlantische Oceaan waar de groene schildpadden en lederschildpadden hun eieren komen leggen. Weer hetzelfde bootje op betekende weer nat worden dus besloot ik om enkel mijn bikini te dragen onder mijn regenjas en mijn kledij te verstoppen in mijn zakje en bij aankomst op het strand mij om te kleden. Om de dieren niet af te schrikken, mochten we ook geen licht gebruiken of foto's nemen met een flash. We trokken dus in de volstrekte duister (maar met begeleiding van de volle maan) de zee op. Het had wel een rustgevend effect en de zoektocht op het strand in het donker was ook een ervaring op zich. Uiteindelijk hebben we zo'n 4 schildpadden aan land zien komen. De eerste had net haar eieren gelegd en trok het water weer in. De volgende 3 kwamen net aan land en dat betekende héél lang wachten. Het proces van aan land komen, eieren leggen en terug te water gaan duurt ruim 2 uur en bestaat uit zo'n 7 stappen. Het aan land komen duurt zo'n 10 minuten. Dan kiest de schildpad een geschikt plaatsje uit en begint het schoon te maken (20 à 25 minuten lang). Als ze hier klaar mee is, begint ze het echte hol te graven ( 15 minuten). Pas dan mochten we de schildpad naderen, omdat ze tijdens het eieren leggen zelf in trance gaat! Ze beseft dan niet dat wij er zijn en daardoor verstoren we ook niet het proces. Een groene schildpad legt ruim 140 eieren per nest en komt 3 à 4x per jaar aan land. Toch groeit pas 1 op 1000 schildpadjes uit tot een volwassen individu. Alle overige diertjes worden verorberd door roofdieren. Als de schildpad gedaan heeft met eieren leggen, gaat ze het nest toedoen en zal ze zichzelf camoufleren met zand. Als laatste stap maakt ze nog een vals gat in de grond om roofdieren af te leiden en keert ze terug naar het water. De eieren zouden binnen de 2 maanden moeten uitkomen en het klimaat bepaalt het geslacht. Valt er veel regen gedurende die 2 maanden, dan groeien de meeste eitjes uit vrouwelijke schilpadden. Blijft het echter droog en is er veel zonneschijn, dan groeien de meeste eitjes uit mannelijke schildpadden. Het was echt wel een hele mooie belevenis, ondanks het lange wachten en de vele regen! De natuur op zijn mooist, want deze dieren zijn hier zelf geboren en keren steeds terug naar hetzelfde strand. 

Behalve de zeeschildpadden bezoeken, hebben we ook kennis gemaakt met het dorpje Galibi zelf. We zijn allemaal verliefd geworden op de plaatselijke zoo! Stel je er echt niet veel bij voor, want het waren maar een 7tal kooien. Het waren echter de dieren die er leefden die ons hart helemaal veroverd hebben! We hebben er kennis gemaakt met doodskopaapjes, een toekan, een jonge anaconda, een ocelot (katachtige), een vogelspin, een luiaard, krulstaartbeertjes, landschildpadden, wilde zwijnen en papegaaien. Het leukste was het feit dat de meeste van deze dieren gewoon op je kwamen zitten (of de eigenaar gaf ze aan jou) en geen schrik leken te hebben van menselijk gezelschap! De luiaard en de aapjes konden mij het meest van al bekoren. 

 In het lokale souvenirwinkeltje kregen we ook nog heel wat mooie, zelfgemaakte armbandjes, halskettingen, oorbellen en potjes te zien. Alles werd gemaakt met wat ze uit de natuur vonden en daarom heb ik het mij toch niet kunnen laten om een armband en oorbellen te kopen als aandenken aan deze trip. Het dorpje zelf bestaat uit zo'n 800 inwoners en is helemaal opgebouwd uit huisjes op een zandbodem. Je vindt er geen auto's of bromfietsen, alles wordt er te voet gedaan. Er is een basisschool die in zekere zin mooier was dan sommige in de hoofdstad. Elektriciteit wordt gedurende 5 uren per dag gewonnen uit de hoofdgenerator. Om 11u slaat deze af en wordt er al dan niet gebruik gemaakt van een privégenerator. Stromend water bestaat er niet, maar mede dankzij de hulp van de gemeente Koksijde zijn ze nu bezig om een waterleiding aan te leggen. Alles wordt ook per boot getransporteerd (voedingswaren, diesel voor de generatoren, allerhande spullen, ...). 

 we zijn ook weer even op Franse bodem geweest! Op zaterdag hebben we een bezoek gebracht aan Saint-Laurent in Frans-Guyana. Hierbij hebben we de gevangenis bezocht die beroemd geworden is dankzij de film Papillon. We kregen onder andere zijn cel te zien, maar ook de cellen van de ter dood veroordeelden, het blockhaus (waar tientallen gevangenen in 1 benauwde ruimte opgesloten werden), het gerechtshof en de plaats waar de guillotine stond. Het moet er alleszins een hard leven geweest zijn voor de gevangenen aangezien ze allemaal verplicht werden tot dwangarbeid van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Nadien werden ze opgesloten in hun cel met hun voeten aan een metalen baar en houten planken als matras en hoofdkussen. 

Gelukkig was er ook een aangenamere ontmoeting met Frans-Guyana! Aangezien het nog altijd in bezit is van Frankrijk hebben ze er ook boulangeries. En boulangeries betekent koffiekoeken! Ik heb er heerlijk kunnen smullen van een rozijnenkoek en een chocotwist. Het was er ook die dag markt waardoor we ook een beeld kregen van de plaatselijke, franstalige bevolking! 

 Zaterdagnamiddag was het helaas weer tijd om richting Paramaribo terug te keren. Het ironische was dat we op de laatste bootrit van 10 minuten volle zon hadden! Na 3 dagen nauwelijks zon gezien te hebben, was dit dus wel een beetje ironisch. Eenmaal aangekomen in Paramaribo zagen enkelen onder ons dan ook knalrood! Bij mij is het na 2 maanden eerder mooi chocoladebruin geworden met een streepjescode. Door altijd in een topje of t-shirt rond te lopen, heb ik alle mogelijke strepen en is mijn buik eigenlijk nog spierwit. Hopelijk komt er volgende week verandering in met de trips naar Brownsberg en Raleighvallen. We hebben voldoende regen gezien! Nu is het tijd voor zon! En ook voor de was te doen .... 

Tot volgende week, ik verdwijn vanaf dinsdag weer voor 4 dagen van de aardbol ;) 

Natalie