66 dagen , zo veel rest er mij nog in mijn vertrouwde omgeving in België! Op 10 februari 2012 ruil ik Lebbeke en Brussel in voor Paramaribo, de hoofdstad van Suriname, en dit voor maar liefst 3 maanden. Waarom ga ik in godsnaam zo lang weg? Mijn verblijf kadert er binnen de laatste stage vooraleer ik (eindelijk) afstudeer. De meeste onder ons doen hun stage gewoon in België, maar daar hoor ik niet bij! Dit is wellicht de enige en laatste kans in mijn leven om stage te kunnen lopen in het buitenland. In plaats van lesgeven aan Belgische kids ga ik al mijn vaardigheden en kennis toepassen op Surinaamse kids. Wat een uitdaging! Het voelt aan alsof ik voor een Brusselse school kom te staan, wat op zich al een hele uitdaging is. De kinderen waar ik les aan zal geven, zitten op een Evangelische school en krijgen hier hun laatste kans op onderwijs. Ze zijn namelijk op andere scholen buitengezet omwille van hun wangedrag en kunnen hier terecht voor een laatste kans. Raar maar waar, de kinderen lijken dit te beseffen en doen juist hun uiterste best om braaf te zijn! Waarschijnlijk zullen ze mij het vuur aan de schenen leggen, maar ik hoop dat ik gedurende de 10 weken stage hun hartjes zal kunnen veroveren en van elkaar te kunnen leren. Hoe zit dat onderwijs daar namelijk in elkaar? Er is geen schoolplicht zoals bij ons tot 18 jaar, maar ze volgen wel de Nederlandse standaard van onderwijs. Ze zouden zelfs dezelfde handboeken gebruiken als in Nederland! Dat wordt bizar, lesgeven aan die kids over het loofbos en andere biologische fenomenen die in Nederland voorkomen, maar allesbehalve in Suriname. Best jammer, want hun omgeving is op zijn minst ook op en top biologie en aardrijkskunde! Het klimaat, het reliëf, de vegetatie, de fauna en flora, de ontwikkeling, ... Noem maar op, je kan er hele boeken van schrijven (en terugvinden). Ik hoop dat ik hun dan ook iets kan bijbrengen over hun eigen omgeving en niet over wat er in de leerboekjes geschreven staat! Dat zou toch zonde zijn?
Nu vragen jullie je misschien af hoe ik het daar helemaal alleen zal redden? Don't worry, ik ben allesbehalve alleen. Behalve de muggen, kakkerlakken, gekko's en andere leuke beestjes zal Daphné, mijn medestudente biologie, mij vergezellen tijdens dit avontuur. We vertrekken 10 februari van uit Schiphol met de Surinaamse vliegmaatschappij SLM (hopelijk zal ik mij dit niet beklagen) en worden eind februari vergezeld door 5 collega's van het lager onderwijs! We hebben dus ruim 2 weken de tijd om ons aan te passen aan de omgeving en ons huisje (ik ben benieuwd!) vooraleer Karen en Jonas ons zullen vervoegen. Ik ben blij dat ik niet alleen naar daar hoef te reizen. Daphné ken ik nu ook bijna 3 jaar en ze is één van de weinige op de HUB die ik 100% vertrouw! Ik vind het dan ook zeer fijn om dit met haar te kunnen delen, hopelijk hoor je mij gedurende de 3 maanden zo positief praten ;) Wie weet staat er in mijn laatste blog vermeld : 'En nu ben ik blij dat ik van die van af ben!' Dat zou nu eens echt suuuuuuuupererg zijn!
De voorbereidingen van dit avontuur zijn ook niet min. Er komt veel meer bij kijken dan louter een reisje plannen. We zitten ondertussen op het einde van de eerste semester en de allerlaatste (!!!) examens komen in zicht! Tijdens de examens en de week alternatieve stage die er op volgt, zal er dus nog hééél wat geregeld, verzameld, gekocht en afgesproken moeten worden... Dat hoort er nu eenmaal bij! Het meeste is wel al in orde (vliegtuig, visum zo goed als, financiële zaken zo goed als, inentingen,...) maar de dag dat we aan onze valies beginnen, zal er nog heel wat werk bijkomen. We moeten eigenlijk zo veel meenemen en je vergeet best niets, maar het zijn zo veel kleine (belangrijke) zaken dat je de bomen niet meer door het bos ziet. Gelukkig komen mijn ouders eind maart langs in Suriname en kunnen zij alsnog heel wat gerief meebrengen (chocolade?). Hetzelfde geldt voor als Karen en Jonas afkomen, we hebben dus nog een soort back-up voor als er iets belangrijk ontbreekt.
Ik kan eerlijk gezegd blijven praten over al de voorbereidingen, verwachtingen, vragen en problemen die er geweest zijn en nog zullen komen! Maar dan kan ik beter een boek schrijven en ik wil ook niet dat mijn (trouwe) volgers afhaken. Daarom, verwacht op tijd en stond maar een teken van leven van mij...
Deze blog is ook bedoeld als een soort van communicatiemiddel tussen mijn school en mezelf zodat ze weten dat ik nog leef en wat ik nu juist daar allemaal uitspook (alvast geen 3 maanden op mijn lui gat zitten).
Hopelijk volgen jullie allemaal mee en kan ik jullie nieuwsgierigheid wekken met spannende avonturen, heel wat tranen en gelach en prachtige foto's!
Tot gauw
Natalie
