Een titel om letterlijk en figuurlijk te interpreteren! Waarom? Dat vertel ik jullie onmiddellijk!
Ik ben ondertussen gestart met zelf les te geven en oef, het bevalt mij enorm! Ik heb dan wel niet de middelen en tijd om even creatieve en boeiende lessen te verzorgen als in België, maar ik ben er tot nu toe toch in geslaagd om de leerlingen aan de praat te houden en hen, het zij op een trager tempo, informatie aan te rijken. Bij elke klas maak ik aan het begin van de allereerste les afspraken omtrent mijn stagelessen. Daarin vermeld ik duidelijk dat ik hen respecteer in hun cultuur, gewoontes en hun zijn, maar dat ik hetzelfde verwacht van hen. Tot nu toe lijken ze er (nog) geen problemen mee te hebben en werken ze zelfs goed mee! Het is wennen dat iedereen door elkaar antwoord en dat het niveau stukken lager ligt, maar vandaag had ik echt het gevoel dat het mij gelukt was om hen iets te doen begrijpen. Ja, dat is hier wel een groot probleem heb ik ondervonden! Ze reproduceren wat de leerkracht hen aanleert, maar ze begrijpen het niet en antwoorden daardoor als een soort robotten. Daarom stel ik vragen opzettelijk op een andere manier (Bv: de bouw van spieren van groot naar klein ipv van klein naar groot). Dan zie je ze even fouten maken, want ze willen het aframmelen. Maar oh neen, ik ben er snel met de nadruk op 'van groot naar klein'. Dan zie je die gezichtjes onschuldig lachen en doen ze alsnog hun best om het juiste antwoord te geven!
Ik heb ze op het einde van de les ook eens een wedstrijdje laten doen. 2 leerlingen moesten telkens aan bord komen, elk aan 1 kant. Ik stelde dan een vraag over de leerstof en zij moesten het juiste antwoord opschrijven. De anderen gingen er ook volledig in op. Ze mochten dan wel niet de antwoorden voor zeggen, maar je hoorde ze hun vriendjes en vriendinnetjes wel aanmoedigen. Ze vonden het écht leuk en dankzij deze werkvorm had ik mijn doel bereikt! Wat zou je nog meer wensen?
Toch is het hier niet allemaal zonneschijn geweest... Letterlijk, want de afgelopen dagen stonden de hemelsluizen weer wagewijd open! Vandaag goten de weergoden er nog enkele liters bij, want het schoolterrein, straten en pleintjes stonden helemaal blank. Het schoolterrein verlaten moest via planken gebeuren, maar dat belette niet dat mijn schoenen toch volledig onderwater stonden. Achja, de regen hier is dan wel intenser en er valt veel grotere hoeveelheden, maar ik heb er minder problemen mee dan in België. Dat zal de aangename temperatuur tijdens die buien wel zijn ;)
De figuurlijke regen heeft zich ook gemanifesteerd de laatste dagen. Ik heb het niet zo makkelijk gehad, omdat er een paar problemen opgedoken zijn. Maandagavond ben ik lastig gevallen door enkele kinderen in de cultuurtuin. Zoals gewoonlijk was ik aan het duurlopen, net zoals tientallen anderen, maar waar ik afsloeg waren er net geen andere sporters in de buurt. Een 3tal kinderen zijn mij achterna gelopen en hadden iets te losse handjes. Wat doe je dan als blanke vrouw? Het spijt me voor diegene die dit niet gepast vinden, maar ik heb er op geslagen. We worden van bij onze aankomst na gefloten of bekeken als een lustobject. Op een bepaald moment loopt je emmer over en dat is gebeurd nadat die kinderen mij nadien op de fiets opnieuw lastig vielen. Met ruim 10 stonden ze mijn weg te versperren en probeerde ze mij langs alle kanten aan te raken, maar ik ben los door de groep gereden en heb nog een paar een duw kunnen geven. Dit was mijn eerste ervaring met zo'n onrespectvol gedrag! Ze verwachtten van uit België dat wij de mensen hier respecteren en dat we ons aanpassen aan de lokale gewoontes, maar ik vind het nogal hypocriet dat we hetzelfde respect niet terug krijgen. Ik wil allesbehalve veralgemenen, want de andere helft is dan weer ontzettend fantastisch! Behulpzaam, lief, bezorgd, ... Helaas valt die andere helft iets meer op.
Een tweede donderwolk heeft nadien ook voor heel wat neerslag gezorgd. Er moet iets gebeurd zijn met mijn externe harde schijf waardoor mijn eindproef volledig van de kaart verdwenen is. Ik heb mijn best gedaan om het terug te vinden, samen met mijn stageportfolio, maar alles dat ik de afgelopen 2 weken geschreven had, is in rook opgegaan. Mijn harde schijf is momenteel bij een computerspecialist die hopelijk dat ene bestand kan terugvinden! Lukt het niet, moet ik alles opnieuw schrijven. Hoe ironisch, ik neem vlak voor mijn vertrek 3x een back-up van al mijn bestanden, foto's, ... Ik ben hier 2 weken en er gebeurt iets met mijn schijf, maar al deze bestanden zijn niet beschadigd. Behalve dat ene bestand dat ik hier geschreven heb. Toeval? Of is het de wet van Murphy?
Gelukkig was er dit weekend zonneschijn! letterlijk en figuurlijk! Daphné, Karen en ik zijn samen met Maria, Albert en Céline gaan 'rondrijden'. Bleek dat toch net iets meer te zijn dan rondrijden. We zijn uit de stad getrokken in de richting van het savannegebied. We hebben het district Wanica doorkruist, hebben verkoeling gezocht aan colakreek (rarara van waar de naam komt), reden langs de rode, onverharde bauxietwegen, zagen een anaconda, aten bakabana en werden lekker bruin! Een prachtige dag en al een mooie glimp van hoe Suriname er écht uit ziet. Het landschap buiten de stad is gewoonweg adembenemend en dat was nog maar een klein stukje van de fauna en flora. What's next?!
Gisteren zijn we met een touroperator gaan overleggen ivm excursies. We hebben ondertussen een planning, een kostplaatje en een beeld van wat we de komende 10 weken zullen uitspoken! Wat? Dat laat ik nog even in het midden, een beetje nieuwsgierigheid kan alvast geen kwaad. Alvast, er zullen nog veel verbazingwekkende ervaringen volgen!
Net zoals regen en zonneschijn elkaar hier afwisselen, blijven de donderwolken in mijn hoofd niet hangen en putten we energie uit de zonnestralen!
Tot blogs
Natalie
Hoi hoi hoi lieve bloggers,
we zijn er weer met heel wat nieuwe ditjes en datjes! Een klein overzicht van al mijn avonturen in dit prachtige land van de afgelopen week;
In het weekend zijn Daphné en ik er op uit getrokken met onze fietsen! We zijn dan toch gezwicht voor de fietsen en dat heb ik mij nog geen seconde beklaagd. We hebben er al veel plezier aan beleefd en vooral aan fietsen naar de cultuurtuin om daar mijn trainingen te lopen.
Het gaat dus goed met mijn duurlopen. De cultuurtuin is enorm aangenaam en er lopen continu wandelaars, joggers en hardlopers rond. Elke keer kom ik ook wat nieuws tegen; de ene keer papegaaien; de andere keer prachtige roofvogels! Genoeg afleiding tijdens het puffen en zweten dus, want ja, dat doe je 100x meer dan in België!
Op zondag zijn we nog iets gaan drinken aan de waterkant en hebben we 's avonds onze 2 nieuwe huisgenootjes, Karen en Jonas, opgewacht. Met een uur vertraging (die vliegtuigen naar Suriname hebben iets met defecten zeker?) kwamen ze toe en hebben we hen het zo comfortabel mogelijk proberen te maken! Hopelijk hebben we hen goed opgevangen en zijn we de laatste dagen leuke gidsen geweest.
De nieuwe werkweek betekende ook volop observeren! Dat was zeker nodig, want ik had toch andere verwachtingen van het onderwijs. Ik dacht dat de jongeren hier gedisciplineerder zouden zijn en de leerkrachten veel macht en strengheid zouden uitstralen. Was dat verkeerd gedacht van mij! Het is één groot kiekenkot waarbij de leerlingen continu eten, drinken, slapen, geen notities nemen, lawaai maken, ruzie maken, door elkaar praten, opstaan om door de klas te lopen en door elkaar praten als de leerkracht hun een vraag stelt. Dat wordt een hele aanpassing, want vanaf volgende week sta ik zélf voor de klas! Het wordt sowieso een uitdaging om enkel met een bord, krijt en enkele wandplaten les te kunnen geven, maar het feit dat er continu een concert aan de gang is, maakt het héél moeilijk. Bovendien zijn het allemaal open lokalen dus je hoort niet 1 klas, maar alle klassen op de boven- en benedenverdieping. Gelukkig zijn de voorbereidingen niet zo zwaar, want het niveau stelt ook teleur. De lessen duren telkens 40 minuten, maar er wordt misschien 20 minuten effectief lesgegeven. Om een voorbeeld te geven ; de kinderen uit het eerste jaar leren nu over de spieren en hebben 2 lessen besteed aan 2 pagina's! Nu volgen er nog 2 herhalingslessen waarin al de theorie herhaald wordt en er extra opdrachten worden gemaakt én dan pas volgt er een repetitie (= Surinaamse woord voor test). Ik mag volgende week dus herhalingen geven van wat ik deze week gezien heb. Enerzijds is dat wel goed om rustig mij te kunnen inwerken en deze mentaliteit gewoon te worden, maar anderzijds had ik graag al met een nieuw hoofdstuk begonnen.
Vandaag zijn we ook een training gaan volgen samen met de leerkrachten over de broedergemeenschap waartoe onze school behoort! Ze willen de godsdienst terug meer betrekken bij de school, want uiteindelijk doneren zij het geld dat de school nodig heeft. Was me dat je reinste zever! Evolutietheorie zal volgens mij niet onderwezen worden in deze scholen, want God is de Schepper en hij heeft ons allen geschapen .... Zucht!
Morgen weet ik hopelijk mijn andere onderwerpen voor volgende week en kan ik 's avonds beginnen met het papierwerk. Op zaterdag gaan we 's avonds naar een carnavalfeestje in het centrum en op zondag gaan we wellicht een bezoekje brengen aan de zoo! Onze weekends beginnen zich stilaan te vullen met activiteiten dus de weken zullen voorbij vliegen.
Het aftellen naar de komst van mama en papa kan ook stilaan beginnen, want ik voel mij ondertussen hier thuis en heb mijn draai gevonden, maar toch is het stilletjes aan aan het doorsijpelen dat er niets beter is dan thuis! Home sweet home en België is echt zo'n slecht land niet :) Ik heb dus al heel wat bijgeleerd en dit is nog maar het begin. Wat zal er volgen? Ik ben benieuwd en laat het allemaal op mij afkomen!
Alvast, I love 'Sweeti Sranan' !
Natalie
Hoi lieve volgers,
aangezien ik deze week toch nog voldoende tijd heb, kan ik maar beter een update houden van mijn verblijf in dit warme land. Ik kan helaas nog niets vertellen over mijn stageschool, omdat ik dankzij allerhande problemen die zijn opgedoken pas morgen kennis kan gaan maken met mijn mentor! Oorspronkelijk was het dus de bedoeling dat ik op de Schutzschool samen met Daphné stage zou lopen, maar dat is ondertussen helemaal veranderd. Maandag zijn we namelijk naar het IOL (de HUB van Suriname) geweest want zij begeleiden en ondersteunen ons tijdens de stage. We maakten daar eindelijk kennis met mevrouw Rozenblad na maanden e-mailen! We keken er dus naar uit om haar te ontmoeten, maar de dag startte al zeer goed toen ze 3 kwartier te laat toekwam op de afspraak :) Nadien bleven de problemen zich opstapelen, want ze had begeleiding voorzien in onze andere 2 onderwijsvakken (aardrijkskunde voor mij en wiskunde voor Daphné) maar dat hadden wij helemaal niet gevraagd. We hadden in onze e-mails begeleiding gevraagd in biologie, want we konden zogezegd niet lesgeven in beide vakken (in Nederland en Suriname studeer je maar voor 1 onderwijsvak!). We konden daar natuurlijk niet met lachen, maar dan doken er dus problemen op met de stageschool. Daphné kon gelukkig beginnen op de Schutzschool, maar voor mij was er helaas geen plaats meer! Hop, Linda belde dan maar naar een andere MULOschool (= Meer Uitgebreid Lager Onderwijs ; 4 jaar durende 'secundair onderwijs') maar die konden nog geen bevestiging geven. Wachten dus!
Uiteindelijk zijn we een hele voormiddag op het IOL aanwezig geweest waarbij we misschien in totaal een uur écht informatie gekregen hebben. De overige tijd was wachten, wachten, wachten ;)
Gelukkig was er 's avonds Maria om ons op te vrolijken! Maria is een Vlaamse die hier al jaren woont en werkt en samen met haar en haar man Albert zijn we naar de Hermitage Mall geweest. Dat was een hele openbaring! Je vindt er letterlijk alles dat je ook in België nodig hebt! De hemel klaarde helemaal op toen ik een snoepwinkeltje zag met al mijn favoriete snoepjes :) Ze hebben hier ook een cinema met films die op hetzelfde moment uitkomen als in Amerika én met popcorn. Daar zullen we denk ik nog vaak passeren!
Hoi hoi lieve Belgen,
het is dan eindelijk zo ver! Het allereerste bericht van uit Suriname. We zijn hier gisteren omstreeks 21u plaatselijke tijd geland (te laat volgens de plaatselijke bewoners). Het begon allemaal goed en wel bij het opstijgen. De piloot trok de gashendel open en het leek dat we zouden vertrekken, maar plots sloeg hij alle remmen toe en kwamen we weer tot stilstand. Dit had ik nog nooit meegemaakt en wat bleek, 1 van de remmen bleek defect waardoor die eerst gerepareerd moest worden (logisch) vooraleer we het luchtruim konden bestijgen. Geen paniek, we zijn hier veilig geland, anders was je dit blogbericht wellicht niet aan het lezen.
Het afscheid in Amsterdam viel mij net iets zwaarder dan verwacht. Aiko, mama en papa zijn mij komen uitzwaaien, maar de moment dat ze Daphné en mij daar achterlieten, brak mijn hartje en ben ik in duizend en één tranen uitgebarsten. Ondertussen heb ik wel de foto's van de belangrijkste personen in mijn leven boven mijn bed gehangen. Via deze weg zijn ze dus dicht bij mij :) En een internetverbinding van mij verwijderd!
