Ik ben ondertussen gestart met zelf les te geven en oef, het bevalt mij enorm! Ik heb dan wel niet de middelen en tijd om even creatieve en boeiende lessen te verzorgen als in België, maar ik ben er tot nu toe toch in geslaagd om de leerlingen aan de praat te houden en hen, het zij op een trager tempo, informatie aan te rijken. Bij elke klas maak ik aan het begin van de allereerste les afspraken omtrent mijn stagelessen. Daarin vermeld ik duidelijk dat ik hen respecteer in hun cultuur, gewoontes en hun zijn, maar dat ik hetzelfde verwacht van hen. Tot nu toe lijken ze er (nog) geen problemen mee te hebben en werken ze zelfs goed mee! Het is wennen dat iedereen door elkaar antwoord en dat het niveau stukken lager ligt, maar vandaag had ik echt het gevoel dat het mij gelukt was om hen iets te doen begrijpen. Ja, dat is hier wel een groot probleem heb ik ondervonden! Ze reproduceren wat de leerkracht hen aanleert, maar ze begrijpen het niet en antwoorden daardoor als een soort robotten. Daarom stel ik vragen opzettelijk op een andere manier (Bv: de bouw van spieren van groot naar klein ipv van klein naar groot). Dan zie je ze even fouten maken, want ze willen het aframmelen. Maar oh neen, ik ben er snel met de nadruk op 'van groot naar klein'. Dan zie je die gezichtjes onschuldig lachen en doen ze alsnog hun best om het juiste antwoord te geven!
Ik heb ze op het einde van de les ook eens een wedstrijdje laten doen. 2 leerlingen moesten telkens aan bord komen, elk aan 1 kant. Ik stelde dan een vraag over de leerstof en zij moesten het juiste antwoord opschrijven. De anderen gingen er ook volledig in op. Ze mochten dan wel niet de antwoorden voor zeggen, maar je hoorde ze hun vriendjes en vriendinnetjes wel aanmoedigen. Ze vonden het écht leuk en dankzij deze werkvorm had ik mijn doel bereikt! Wat zou je nog meer wensen?
Toch is het hier niet allemaal zonneschijn geweest... Letterlijk, want de afgelopen dagen stonden de hemelsluizen weer wagewijd open! Vandaag goten de weergoden er nog enkele liters bij, want het schoolterrein, straten en pleintjes stonden helemaal blank. Het schoolterrein verlaten moest via planken gebeuren, maar dat belette niet dat mijn schoenen toch volledig onderwater stonden. Achja, de regen hier is dan wel intenser en er valt veel grotere hoeveelheden, maar ik heb er minder problemen mee dan in België. Dat zal de aangename temperatuur tijdens die buien wel zijn ;)
De figuurlijke regen heeft zich ook gemanifesteerd de laatste dagen. Ik heb het niet zo makkelijk gehad, omdat er een paar problemen opgedoken zijn. Maandagavond ben ik lastig gevallen door enkele kinderen in de cultuurtuin. Zoals gewoonlijk was ik aan het duurlopen, net zoals tientallen anderen, maar waar ik afsloeg waren er net geen andere sporters in de buurt. Een 3tal kinderen zijn mij achterna gelopen en hadden iets te losse handjes. Wat doe je dan als blanke vrouw? Het spijt me voor diegene die dit niet gepast vinden, maar ik heb er op geslagen. We worden van bij onze aankomst na gefloten of bekeken als een lustobject. Op een bepaald moment loopt je emmer over en dat is gebeurd nadat die kinderen mij nadien op de fiets opnieuw lastig vielen. Met ruim 10 stonden ze mijn weg te versperren en probeerde ze mij langs alle kanten aan te raken, maar ik ben los door de groep gereden en heb nog een paar een duw kunnen geven. Dit was mijn eerste ervaring met zo'n onrespectvol gedrag! Ze verwachtten van uit België dat wij de mensen hier respecteren en dat we ons aanpassen aan de lokale gewoontes, maar ik vind het nogal hypocriet dat we hetzelfde respect niet terug krijgen. Ik wil allesbehalve veralgemenen, want de andere helft is dan weer ontzettend fantastisch! Behulpzaam, lief, bezorgd, ... Helaas valt die andere helft iets meer op.
Een tweede donderwolk heeft nadien ook voor heel wat neerslag gezorgd. Er moet iets gebeurd zijn met mijn externe harde schijf waardoor mijn eindproef volledig van de kaart verdwenen is. Ik heb mijn best gedaan om het terug te vinden, samen met mijn stageportfolio, maar alles dat ik de afgelopen 2 weken geschreven had, is in rook opgegaan. Mijn harde schijf is momenteel bij een computerspecialist die hopelijk dat ene bestand kan terugvinden! Lukt het niet, moet ik alles opnieuw schrijven. Hoe ironisch, ik neem vlak voor mijn vertrek 3x een back-up van al mijn bestanden, foto's, ... Ik ben hier 2 weken en er gebeurt iets met mijn schijf, maar al deze bestanden zijn niet beschadigd. Behalve dat ene bestand dat ik hier geschreven heb. Toeval? Of is het de wet van Murphy?
Gelukkig was er dit weekend zonneschijn! letterlijk en figuurlijk! Daphné, Karen en ik zijn samen met Maria, Albert en Céline gaan 'rondrijden'. Bleek dat toch net iets meer te zijn dan rondrijden. We zijn uit de stad getrokken in de richting van het savannegebied. We hebben het district Wanica doorkruist, hebben verkoeling gezocht aan colakreek (rarara van waar de naam komt), reden langs de rode, onverharde bauxietwegen, zagen een anaconda, aten bakabana en werden lekker bruin! Een prachtige dag en al een mooie glimp van hoe Suriname er écht uit ziet. Het landschap buiten de stad is gewoonweg adembenemend en dat was nog maar een klein stukje van de fauna en flora. What's next?!
Gisteren zijn we met een touroperator gaan overleggen ivm excursies. We hebben ondertussen een planning, een kostplaatje en een beeld van wat we de komende 10 weken zullen uitspoken! Wat? Dat laat ik nog even in het midden, een beetje nieuwsgierigheid kan alvast geen kwaad. Alvast, er zullen nog veel verbazingwekkende ervaringen volgen!
Net zoals regen en zonneschijn elkaar hier afwisselen, blijven de donderwolken in mijn hoofd niet hangen en putten we energie uit de zonnestralen!
Tot blogs
Natalie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten