1 op 3!

1 op 3 met vraagtekens voor jullie wellicht? Wel, vandaag ben ik exact 1 maand op Surinaamse bodem en dat betekent dat een 1/3 van mijn buitenlandse stage al achter de rug is! Wat gaat het toch snel en het zal enkel maar in snelheid toenemen. Het is in feite nog maar 4 weken stage (dus weer een maand) tot de paasvakantie. Mijn paasvakantie start als mijn laatste maand hier ingegaan is en nadien is het slechts 2 weken meer voor mijn terugkeer naar het koude Belgenland... Die laatste maand zal dus in een zucht voorbij zijn! Ik trek het mij gelukkig niet zo hard aan. Ik geniet nog elke dag met volle teugen van dit buitenlandse avontuur en ik heb het mij nog steeds niet beklaagd. Aan alle studenten die overwegen om in het buitenland te gaan studeren of stage te lopen heb ik dan ook maar één boodschap : DOEN! 

Voor de liefhebbers zal ik weer een overzicht geven van afgelopen week: 

Zondag hebben we onze eerste échte uitstap naar het bos gemaakt! Samen met de familie Sheikkariem, de kinderen van onze huisbazin, zijn we met een busje naar Bergendal gereden. Na ruim anderhalf uur rijden kwamen we toe op deze tropische, wondermooie locatie! Het strand glimlachte ons reeds toe en de kabelbaan blonk reeds in de verte. Om half elf konden we ons klaarmaken voor het eerste avontuur, de canopy! We kregen een harnas om de benen en de heupen (toen was ik blij een meisje te zijn!), een wondermooie, rode helm, een speciale handschoen en een loodzware ijzeren toestel dat ons leven zou redden van een val. Wat was nu de bedoeling van die canopy? Het woord zelf duidt op de hoogste delen van het bladerdek en ja, die gingen wij opzoeken! Na een korte instructie over hoe je moet 'vliegen' en remmen en achteruit kruipen als je toch zou stil komen te vallen, konden we het bladerdek tegemoet wandelen. We gleden telkens van platform naar platform via een stalen kabel door het bos. In het begin viel het nog relatief mee, maar hoe verder we trokken, hoe hoger het werd onder mijn voeten. Laat dat mijn achillespees zijn, mijn hoogtevrees. Ik ben de grootste voorstander van avontuurlijke en sportieve uitstappen, maar mijn hoogtevrees is een duiveltje dat steeds de kop opsteekt. Deze duivel heeft mij toen van begin tot einde gekweld, maar ik heb er niet aan toegegeven. We waren ontzettend goed beveiligd en werden even goed begeleid door experts (en mijn overige 7 canopy'ers)! Het was dus één onvergetelijke ervaring waarbij we op zijn hoogst 35 meter boven de grond stonden en via een lange kabel over de rivier zweefden. Het uitzicht was adembenemend, het gezelschap geruststellend, adrenaline voor de 200% aanwezig en camera met trillende handjes in de aanslag! Nadien deden we het gelukkig wat rustiger aan. We kozen voor een sportieve activiteit op waterniveau, kajakken. Karen en ik zaten gezellig in één kajak en hebben de hele weg als team geweldig samengewerkt. Helaas had onze boot een voorkeur voor een afwijking naar rechts of links, maar we waren er snel bij om bij te sturen en binnen het gareel te peddelen. Via de rivier bezochten we een mangrovebos in een kreek en blijkbaar kunnen anaconda's en andere slangen in je boot springen? Bon, ik heb blijkbaar niet goed opgelet in de biologieles want volgens mij kunnen slangen nog altijd niet vliegen of springen? Alleszins, het was een zeer actieve, warme en gezellig dag met onze Surinaamse familie! Hopelijk wordt onze fietstocht volgende week (in gezelschap van onze gezellige Belgische docent Erik Vissers) even aangenaam ;) 

Helaas was de nieuwe stageweek niet zo spannend als die ene zondag, maar er valt nog méér dan voldoende te beleven en te vertellen! De tweede stageweek ging vlot voorbij, ook al is het nog steeds niet evident om de kinderen rustig te houden.. Mijn stem lijdt onder het lesgeven, maar we houden vol! Deze week heb ik een spel ontworpen ter herhaling van het hoofdstuk rond immuniteit en bloedgroepen. Volgende week kan ik het uittesten en hopelijk brengt het de nodige afwisseling voor deze mondige, hyperactieve en zelfstandige kids. Vrijdag heb ik de allereerste keer straf uitgedeeld. Ik moest invallen voor een zieke leerkracht en dan hou je hen rustig met les te geven of hen een opdracht te laten uitvoeren. Ze hadden geen opdracht dus heb ik met hen opdrachten gemaakt in het boek, maar dat was niet naar hun zin. 3 werkten vlot mee, maar de overige 23 waren absoluut niet om aan te spreken. Na een hele hoop waarschuwingen en boze blikken was de maat vol en heb ik hen opgelegd om de tekst van hoofdstuk 7 1x over te schrijven tegen maandag... Of ze het ook daadwerkelijk gaan doen is voorlopig een vraagteken, maar ik heb hen gewaarschuwd dat ik er heel makkelijk 2x overschrijven van kan maken. Het is natuurlijk niet alleen stilte vragen, kinderen op hun plaats zetten of straf uitdelen. Ze beginnen me steeds meer te kennen, aan te spreken en gewoon met mij te praten. Als ze mij tegenkomen op straat begroeten ze mij op een vriendelijke manier en als ik voorbij hun klas passeer, zijn er steeds enkelen die 'Dag juf De Ridder' roepen. Voor die enkelingen doe je het toch? En die anderen, die wil je toch zo veel mogelijk laten inzien dat het écht niet zo stom is om bij te leren en respect te tonen tov anderen? 

Deze week heb ik ook mijn duit in het zakje gedaan in verband met het goede doel! Daphné, Karen, Celine, mijn mentor biologie en ik hebben deelgenomen aan een wandelloop tegen borstkanker. Met ruim 8000 mensen (mannen en vrouwen) vormden we het grootste pink ribbon en legden we nadien 5km al wandelend af! Ik ben trots dat we hier aan deelgenomen hebben en binnenkort staat de anti-discriminatieloop alvast op het programma! Ze zijn dus nog niet van mij van af ;) 

Na de borstkankerloop hebben we ook Holi Paghwa gevierd. Dit is het Hindoestaanse lentefeest dat zeer uitbundig gevierd wordt. Het resultaat op de foto zegt wellicht meer dan woorden (lees : combinatie van gekleurd poeder en water). 

  Ondertussen hebben we ook geregeld afgesproken met Maria, Albert en Celine! Ik kijk er telkens naar uit om met hen opnieuw af te spreken, omdat ze mij altijd een warm gevoel geven en ik wel iets bij leer van hen (en dan vooral van onze wijze Albert!). Deze mensen zijn echt schatjes van patatjes, want ze wouden ons in de toestand na Holi Paghwa zelfs naar huis voeren (waarvoor eeuwige dank!). De echte dank komt nog hoor ;) 

Het is dus weer een drukke week geweest en zondag gaan Daphné en ik (om 6u15 's ochtends!) dolfijnen spotten met de tweedejaarsstudenten biologie. Uitslapen gebeurt hier nauwelijks, maar ik begin steeds meer te wennen aan een middagdutje. Helaas heb ik er vandaag geen gedaan en laat ik afgelopen nacht enorm slecht geslapen te hebben! Alleszins, het zijn geen nare dromen over maden, maar misschien wel over echte venten die ons vergezellen ;) 

1/3 ! Wat gaat het snel! Tot volgende week voor ... weer wat nieuws? 

Natalie