66 dagen , zo veel rest er mij nog in mijn vertrouwde omgeving in België! Op 10 februari 2012 ruil ik Lebbeke en Brussel in voor Paramaribo, de hoofdstad van Suriname, en dit voor maar liefst 3 maanden. Waarom ga ik in godsnaam zo lang weg? Mijn verblijf kadert er binnen de laatste stage vooraleer ik (eindelijk) afstudeer. De meeste onder ons doen hun stage gewoon in België, maar daar hoor ik niet bij! Dit is wellicht de enige en laatste kans in mijn leven om stage te kunnen lopen in het buitenland. In plaats van lesgeven aan Belgische kids ga ik al mijn vaardigheden en kennis toepassen op Surinaamse kids. Wat een uitdaging! Het voelt aan alsof ik voor een Brusselse school kom te staan, wat op zich al een hele uitdaging is. De kinderen waar ik les aan zal geven, zitten op een Evangelische school en krijgen hier hun laatste kans op onderwijs. Ze zijn namelijk op andere scholen buitengezet omwille van hun wangedrag en kunnen hier terecht voor een laatste kans. Raar maar waar, de kinderen lijken dit te beseffen en doen juist hun uiterste best om braaf te zijn! Waarschijnlijk zullen ze mij het vuur aan de schenen leggen, maar ik hoop dat ik gedurende de 10 weken stage hun hartjes zal kunnen veroveren en van elkaar te kunnen leren. Hoe zit dat onderwijs daar namelijk in elkaar? Er is geen schoolplicht zoals bij ons tot 18 jaar, maar ze volgen wel de Nederlandse standaard van onderwijs. Ze zouden zelfs dezelfde handboeken gebruiken als in Nederland! Dat wordt bizar, lesgeven aan die kids over het loofbos en andere biologische fenomenen die in Nederland voorkomen, maar allesbehalve in Suriname. Best jammer, want hun omgeving is op zijn minst ook op en top biologie en aardrijkskunde! Het klimaat, het reliëf, de vegetatie, de fauna en flora, de ontwikkeling, ... Noem maar op, je kan er hele boeken van schrijven (en terugvinden). Ik hoop dat ik hun dan ook iets kan bijbrengen over hun eigen omgeving en niet over wat er in de leerboekjes geschreven staat! Dat zou toch zonde zijn?
Nu vragen jullie je misschien af hoe ik het daar helemaal alleen zal redden? Don't worry, ik ben allesbehalve alleen. Behalve de muggen, kakkerlakken, gekko's en andere leuke beestjes zal Daphné, mijn medestudente biologie, mij vergezellen tijdens dit avontuur. We vertrekken 10 februari van uit Schiphol met de Surinaamse vliegmaatschappij SLM (hopelijk zal ik mij dit niet beklagen) en worden eind februari vergezeld door 5 collega's van het lager onderwijs! We hebben dus ruim 2 weken de tijd om ons aan te passen aan de omgeving en ons huisje (ik ben benieuwd!) vooraleer Karen en Jonas ons zullen vervoegen. Ik ben blij dat ik niet alleen naar daar hoef te reizen. Daphné ken ik nu ook bijna 3 jaar en ze is één van de weinige op de HUB die ik 100% vertrouw! Ik vind het dan ook zeer fijn om dit met haar te kunnen delen, hopelijk hoor je mij gedurende de 3 maanden zo positief praten ;) Wie weet staat er in mijn laatste blog vermeld : 'En nu ben ik blij dat ik van die van af ben!' Dat zou nu eens echt suuuuuuuupererg zijn!
De voorbereidingen van dit avontuur zijn ook niet min. Er komt veel meer bij kijken dan louter een reisje plannen. We zitten ondertussen op het einde van de eerste semester en de allerlaatste (!!!) examens komen in zicht! Tijdens de examens en de week alternatieve stage die er op volgt, zal er dus nog hééél wat geregeld, verzameld, gekocht en afgesproken moeten worden... Dat hoort er nu eenmaal bij! Het meeste is wel al in orde (vliegtuig, visum zo goed als, financiële zaken zo goed als, inentingen,...) maar de dag dat we aan onze valies beginnen, zal er nog heel wat werk bijkomen. We moeten eigenlijk zo veel meenemen en je vergeet best niets, maar het zijn zo veel kleine (belangrijke) zaken dat je de bomen niet meer door het bos ziet. Gelukkig komen mijn ouders eind maart langs in Suriname en kunnen zij alsnog heel wat gerief meebrengen (chocolade?). Hetzelfde geldt voor als Karen en Jonas afkomen, we hebben dus nog een soort back-up voor als er iets belangrijk ontbreekt.
Ik kan eerlijk gezegd blijven praten over al de voorbereidingen, verwachtingen, vragen en problemen die er geweest zijn en nog zullen komen! Maar dan kan ik beter een boek schrijven en ik wil ook niet dat mijn (trouwe) volgers afhaken. Daarom, verwacht op tijd en stond maar een teken van leven van mij...
Deze blog is ook bedoeld als een soort van communicatiemiddel tussen mijn school en mezelf zodat ze weten dat ik nog leef en wat ik nu juist daar allemaal uitspook (alvast geen 3 maanden op mijn lui gat zitten).
Hopelijk volgen jullie allemaal mee en kan ik jullie nieuwsgierigheid wekken met spannende avonturen, heel wat tranen en gelach en prachtige foto's!
Tot gauw
Natalie
Alvast veel leute en veel suk6 !!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenGood morning how are you?
BeantwoordenVerwijderenMy name is Emilio, I am a Spanish boy and I live in a town near to Madrid. I am a very interested person in knowing things so different as the culture, the way of life of the inhabitants of our planet, the fauna, the flora, and the landscapes of all the countries of the world etc. in summary, I am a person that enjoys traveling, learning and respecting people's diversity from all over the world.
I would love to travel and meet in person all the aspects above mentioned, but unfortunately as this is very expensive and my purchasing power is quite small, so I devised a way to travel with the imagination in every corner of our planet. A few years ago I started a collection of letters addressed to me in which my goal was to get at least 1 letter from each country in the world. This modest goal is feasible to reach in the most part of countries, but unfortunately it’s impossible to achieve in other various territories for several reasons, either because they are countries at war, either because they are countries with extreme poverty or because for whatever reason the postal system is not functioning properly.
For all this I would ask you one small favour:
Would you be so kind as to send me a letter by traditional mail from Suriname? I understand perfectly that you think that your blog is not the appropriate place to ask this, and even, is very probably that you ignore my letter, but I would call your attention to the difficulty involved in getting a letter from that country, and also I don’t know anyone neither where to write in Suriname in order to increase my collection. a letter for me is like a little souvenir, like if I have had visited that territory with my imagination and at same time, the arrival of the letters from a country is a sign of peace and normality and a original way to promote a country in the world. My postal address is the following one:
Emilio Fernandez Esteban
Calle Valencia, 39 Bajo C
28903 Getafe (Madrid)
Spain
If you wish, you can visit my blog www.cartasenmibuzon.blogspot.com, where you can see the pictures of all the letters that I have received from whole World.
Finally I would like to thank the attention given to this letter, and whether you can help me or not, I send my best wishes for peace, health and happiness for you, your family and all your dear beings.
Yours Sincerely