I'm the queen of the world!

Helaas pindakaas, 

van zodra je deze blog gelezen hebt, zit de paasvakantie er voor mij op! Terug naar de dagelijkse realiteit van stage aka terug naar school... Het voelt eerlijk gezegd toch raar aan om morgen voor de klas te staan. De motivatie en goesting is nog ver zoek, maar dat zal te wijten zijn aan de fantastische vakantie die ik achter de rug heb. Hetgeen ik de laatste 2,5 weken meegemaakt heb, zal zich niet snel herhalen besef ik. Misschien net daarom wil ik liever in die sfeer blijven en lijken die 2 laatste weken stage er te veel aan. Wellicht praat ik in de volgende blog helemaal anders en zal ik balen dat mijn laatste week op de Froweinschool ingegaan is, maar voorlopig had ik graag nog wat meer ontdekt van het Surinaamse binnenland. 

Wat heb ik in godsnaam tijdens die laatste week gezien en beleefd dat ik maar niet terug wil naar het dagelijkse leven? Op maandag zijn we namelijk vertrokken voor onze laatste grote trip van 4 dagen naar het binnenland. We trokken in de richting van de Raleighvallen en Voltzberg. Hiervoor moesten we circa 4 uur met een busje over een wel zeer hobbelige weg rijden. Plezant was anders, want de gratis massage aan de billen was bij momenten toch niet zo aangenaam. Na die 4 uur rijden, kwamen we toe aan de Coppenamerivier waar ons nog een boottocht van ruim 2 uur te wachten stond. Een boottrip is minder vermoeiend zou je denken, maar niet als het 5 minuten later begint te stormen voor de volle 2 uren. We hadden echt dikke pech, want een gigantische regenbui had het op ons gemunt. De regen was verschrikkelijk en werd vergezeld door donder en bliksem. Onze spullen lagen 'gelukkig' onder een dekzeil waardoor ze niet nat zouden worden. Het was zo hevig aan het regenen dat mijn regenjas het niet meer hield en ik mij zorgen begon te maken over de camera en gsm in mijn jaszak (die uiteindelijk wel droog gebleven zijn!). Bij aankomst op het Fuju-eiland waren we blij dat het over was met regenen en we na een lange dag toegekomen waren op bestemming. Helaas was de vreugde van korte duur toen bleek dat het dekzeil niet heeft gefunctioneerd zoals het zou moeten. Enkele tassen waren doorweekt van bodem tot top en je moet maar eens raden wie zijn tas er tussen zat... Inderdaad, mijn tas heeft een natte ontmoeting gehad met Suriname en werd vergezeld door die van Daphné. Wij tweetjes hadden de meeste schade opgelopen, aangezien alles, maar dan ook letterlijk alles doorweekt was. Van ondergoed tot sokken tot truien tot badhanddoeken tot zelfs een Ipod in het geval van Daphné. Ik had niets om aan te doen dat droog was en het zag er ook niet naar uit dat het allemaal de eerste uren zou drogen. De lucht bleef grauw en het werd stilletjes aan donker. Daphné had helaas nog extra schade door haar Ipod die het begeven heeft door de regen. Ik mag dus blij zijn dat het enkel bij kleren gebleven is. In dit klimaat drogen ze uiteindelijk toch 10x sneller dan in België! Ter plaatse was ik er natuurlijk niets mee, want onze gids was allesbehalve begripvol voor onze situatie. Hij lachte ons als het ware uit door te zeggen 'trek wat warmere kleren aan' toen ik vroeg of ik een laken kon krijgen om mij te dekken tijdens de nacht. Of 'wat heb jij een mooie broek aan' toen ik met een natte broek de boot op moest de volgende dag. De eerste nacht in de hangmat was dus verschrikkelijk. Aangezien ik enkel doorweekte kledij bij mij had, kon ik mij nergens aan verwarmen of kon ik mijn badhanddoek niet gebruiken om mij te dekken. Gevolg; een hele nacht kou geleden en de volgende dag met natte kledij de lange tocht naar Voltzberg ondernemen. Eén positief punt, de regen was verdwenen en de zon heeft zich sindsdien elke dag laten zien! 's Avonds, na terugkomst van de Voltzberg, was alles dus kurkdroog en kon ik slaap inhalen tijdens de 2 volgende nachten. 

Hoe zag onze trip richting Voltzberg er nu uit? We vertrokken reeds om 9u 's ochtends met de boot naar de 'start' van het 8km lange parcours. De tocht bracht ons doorheen het prachtige oerwoud. We daalden en stijgden, overbrugden kreekjes, beklommen omgevallen boomstammen en verloren liters vocht door de warmte/vochtigheid. Een geluk dat het merendeel van de tocht in het bos was, waardoor de krachtige zon niet rechtstreeks op ons scheen. De laatste etappe daarentegen was nog een pak zwaarder dan 8km stappen door de jungle. Om de Voltzberg te kunnen beklimmen, moesten we 240m stijgen en dit langs een rotsachtige, steile helling. Op de heuvel zelf staan geen of nauwelijks bomen waardoor de zon vrij spel had en het een zware beproeving was om de top te bereiken. Ik vond het eerlijk gezegd geweldig om zo diep te gaan. Het voelde als een volwaardige training en ik was dan ook zeer voldaan toen ik de top bereikt had. Mijn t-shirt was niet langer doorweekt van de regen, maar van het zweet. De zon brandde, maar het uitzicht was adembenemend! Onbeschrijfelijk! Ongelofelijk! Zonder woorden! Het uitgestrekte Surinaamse regenwoud lachte mij toe. Overal zag je hoopjes 'broccoli' met af en toe een verloren heuvel die uitstak. Het zicht was zelfs zo goed waardoor we de tafelberg konden zien, die toch wel tientallen (als het geen honderd was) kilometers verder lag. Daar, op die plaats, voelde ik mij even the queen of the world! Het prachtigste uitzicht dat ik ooit in mijn leven gezien heb. On top of the world! 

 Dankzij onze lokale gids, Hugo, is iedereen veilig en wel boven en terug beneden geraakt! Op het eerste zicht zou je denken dat er iets mis was met deze jongen met zijn rastaharen en schele ogen, maar hij heeft uiteindelijk de rol van perfecte gids op zich genomen. Zeer behulpzaam, vriendelijk, sterk en wijs. Dankzij hem kwamen we ook veilig terug naar beneden en na opnieuw 8km stappen aan de boot terug. Eerst waagden we nog een plons in het koele water nabij een waterval om al het zweet en de vuiligheid van ons af te spoelen. Het was dus een zeer geslaagde, zware en gevulde dag! Omstreeks 5u 's avonds kwamen we terug toe in het hangmattenkamp en waren we allen doodop van onze belevenissen. Qua natuur hebben we ook een gevarieerd aanbod gezien en gehoord; 3 soorten apen, slangen, vogels, krekels, ... De dag nadien maakten we nog een wandeling van om en bij het uur naar de moedervallen. Deze vallen vormen samen met nog 2 andere de Raleighvallen, genoemd naar hun ontdekker. We konden helaas niet heel dicht naderen, omdat het water veel te hoog stond. Hierdoor leken de watervallen ook minder indrukwekkend, aangezien de rotsen verborgen werden door het water. Zwemmen was ook uitgesloten, aangezien de stroming enorm sterk was. Het was wel indrukwekkend om de kracht van het water te aanschouwen, maar ze hebben mij niet zodanig van de kaart geschud als de beklimming van de Voltzberg. 

De 4e dag stond in teken van het terugkeren. Om 9u30 verlieten we het Fuju-eiland en pas rond 18u kwamen we toe in Paramaribo. De weg lag namelijk ontzettend slecht waardoor de gratis massage extra intens was. De bus is ook vast komen te zitten in de modder waardoor we moesten uitstappen en op veilige afstand blijven van rondvliegende aarde. Dit was het dan voor onze uitstapjes in Suriname! Er resten Daphné en mij nog 2 weekend waar in we nog kleine daguitstapjes zullen ondernemen, maar niets meer in de aard van wat we in de paasvakantie beleefd hebben. Volgende week zullen we wellicht met Maria, Albert en Celine afspreken want hen hebben we gedurende 2 weken niet meer gezien! We hielden wel contact via mail, maar toch miste ik hun gezelschap dus daar kijk ik alvast naar uit. Het laatste weekend zullen we hoogstwaarschijnlijk met ons gastgezin een huisje huren aan Republiek, een plekje langs het water waar we kunnen zwemmen en chillen. Maar, eerst en vooral nog 2 weken voor de klas staan! Mijn examenles staat gepland voor donderdag 3 mei, dwz mijn voorlaatste stagedag. Ik had het zelf liever anders gezien, maar het ging niet anders omwille van repetities ed. Mevrouw Nanhoe van het IOL zal tijdens deze les een punt geven op mijn vaardigheden als leerkracht dus het is wel belangrijk om met een mooi punt huiswaarts te keren! Afgelopen weekend stond dan ook in teken van uitrusten, de grote was en kuis doen en werken voor school... 

De lange, uitgebreide blogs zitten er op vrees ik. Wat mij nu nog rest is jullie op de hoogte houden van mijn laatste stagemomenten en genieten van de laatste 18 dagen op Surinaamse bodem! 

Brasa 
Natalie