Bijna uit het oog, maar voor altijd in het hart

Op dit moment staat de teller op 3 ... Nog 3 dagen en ik ben weer in mijn vertrouwde Belgische omgeving. Alhoewel, vertrouwd lijkt het nu niet meer! Het zal toch een tijdje aanpassen worden aan die oude gewoontes, verwachtingen, deadlines, slecht weer en blanke mensen. Ik ben het hier zodanig gewoon geworden dat ik zelfs een beetje bang ben voor de cultuurshock. Zal ik de Westerse druk en verwachtingen snel weer aankunnen? Ik geef me alvast één week de tijd om iedereen terug te zien en mijn plekje te zoeken binnen onze samenleving. Na die week vliegen we er weer in met nog enkele belangrijke taken in het vooruitzicht. Mijn eindwerk, het verslag van supervisie, stageportfolio, theoretisch examen voor mijn rijbewijs (lichte schaam verschijnt nu op mijn wangen) en het opsturen van cv's naar alle middelbare scholen in mijn omgeving. Vooraleer het zo ver is, geef ik jullie nog een laatste overzicht van mijn Surinaamse belevenissen... 

In het weekend gingen we normaal zwemmen met Maria, Albert en Céline, maar dit is door een drukke agenda in het water gevallen. Ik heb de dag dan maar gevuld met schoolwerk zodat we een mooie sprint richting de eindmeet konden maken. De laatste lesweek was er eentje van ups en downs. Woensdag was mijn mentor ziek en heb ik haar lesuren zelfstandig overgenomen. Helaas waren de kinderen die dag ontzettend druk en liep het de spuitgaten uit in 1 bepaalde klas. Ze gedroegen zich ontzettend luidruchtig, onrespectvol, ongehoorzaam en bruut tegen mij en tegen hun overige klasgenoten. Er zat niets anders op dan de directeur er bij roepen. Dit hielp gelukkig, want nadien kon ik de les gewoon weer hervatten. Het volledig tegenovergestelde maakte ik op donderdag en vrijdag mee! Donderdag gaf ik mijn examenles aan de tweedejaars en zij gedroegen zich voorbeeldig. De les ging perfect zoals ik gepland had en de kinderen werkten vlot mee. Een hele opluchting! De docente biologie van het IOL was ook zeer tevreden en nadien kreeg ik van alle leerkrachten felicitaties (ik wist niet dat een examenles zooo belangrijk was). Vrijdag was mijn laatste dag op de Froweinschool en dit ging gepaard met heel wat tegenstrijdige gevoelens. Enerzijds was ik blij dat de stage er op zit, want het vergde naar het einde toe enorm veel energie om deze kinderen steeds opnieuw aan te pakken. Anderzijds vond ik het jammer, omdat het lerarenteam zo lief, behulpzaam en vriendelijk was. Ik ben de Froweinschool enorm dankbaar voor deze unieke kans! Ik heb ontzettend veel bijgeleerd en voel dat ik klaar ben voor het echte werk. Deze stage zal alvast voor altijd een speciale plek hebben in mijn hart! En als ik ooit terugkeer naar Suriname (wat ik dus absoluut zal doen!) staat een bezoekje aan de Froweinschool sowieso op het programma. 

Behalve lesgeven stonden er nog enkele 'culturele' uitstapjes op het programma. Maandagavond kreeg ik voor het eerst de Surinaamse bioscoop te zien. Ik was aangenaam verrast van de moderne zetels en het kwaliteitsvolle beeld. Dinsdag was het de dag van de arbeid en wat doe je op zo'n dag? Niets, behalve zwemmen. Daphné, Karen en ik trokken naar het zwembad van het hotel Residence Inn en spendeerden daar onze feestdag op een ligbedje, al zwemmend en al zonnebadend. De zon werd wel afgewisseld door enkele regenbuien, maar dat hield ons niet tegen om 's avonds lekker bruin (of sommige lichaamsdelen zelfs serieus verbrand) naar huis te keren. We passeerden ook nog via een marktje van Indianen waar ik nog een cadeautje kocht voor mijn 2 lieve kapoenen Bo en Maya thuis.

Ons laatste weekend konden we niet mooier eindigen dan met onze bovenburen! We hebben 2 nachten overnacht in een 'luxebuitenverblijf' in het district Republiek. Een huisje met een pier aan een kreek, zeer idyllisch! We hebben gezellig samen gehangmateert, gegeten, spelletjes gespeeld (of toch vooral uno), muziek beluisterd, bbq, gezwommen, gelezen, ... Een zeer ontspannen weekend waarin we heel wat gekletst en gelachen hebben! Ik ga ze alvast allemaal missen, van de eerste Sheikkariem tot de laatste Belg. 

Vandaag hebben Daphné en en ik ons een beetje laten verwennen. We hebben een pedicure laten doen van een uur bij Loris boven voor maar liefst 50SRD (= 12 euro!). Een uur lang heeft de schoonheidsspecialiste onze voeten en nagels verzorgt, inclusief een French pedicure. We keren dus alvast met propere voetjes en mooi gelakte nagels terug. 

Vanavond nemen we helaas al afscheid van Maria, Albert en Celine. We sluiten onze 3 maanden af met een etentje in het pannenkoeken- en poffertjescafé. Morgen gaan we nog onze eindbeoordelingsdocumenten ophalen op het IOL, lever ik mijn oh zo deftige fiets in (smell the sarcasm) en nemen we afscheid van onze lieve Sharif en Shahira met een etentje in de Zus&Zo. 1 ding weet ik nu al, ik ga het hier missen! Ik ben blij dat ik terug naar huis mag om de mensen terug te zien die ik 3 maanden gemist heb, maar ik weet dat ik andere mensen en plaatsen ga missen eens ik terug ben. Dit land kan je in geen 100 woorden correct omschrijven. Het is zo rijk aan cultuur en natuur, divers, vredevol, druk, warm, ontspannend, ... Het enige dat mij nog rest is afscheid nemen van mijn trouwe volgers! Ik zou om en bij de 23 pagina's aan tekst geschreven hebben dus hopelijk hebben jullie even hard genoten van deze berichtjes als ikzelf. Dit is alvast het allerlaatste dat ik jullie stuur van uit Suriname. Misschien post ik nog iets eens ik terug gesetteld ben in België. Brand allemaal een kaarsje woensdagnacht voor een veilige vlucht naar huis! 

Suriname, dit is geen vaarwel maar een tot ziens ... I love Su , forever! 

Natalie  

De laatste loodjes wegen het zwaarst!

Gedaan met de vakantie, gedaan met het zorgeloos genieten, gedaan met de prachtige natuur en cultuur van Suriname aanschouwen. 

Back to reality ofwel back to school! De laatste 2 stageweken hebben zich aangekondigd dus deze blog staat helaas niet meer vol van spannende, prachtige, onbeschrijfelijke belevenissen. Het is wellicht de allereerste keer dat ik niet zo veel te vertellen heb. Voor alles bestaat er een eerste keer. 

Nadat we terug waren van Raleighvallen hebben we een zeer rustig weekend genomen om ons mentaal en officieel voor te bereiden op het derde kwartaal. Afgelopen week stond ik dus weer voor de klas. Ik heb aan het begin van de week eindbeoordelingsdocumenten overhandigd aan mijn mentor biologie en deze heb ik aan het einde al terug ontvangen. 1 goed punt is al binnen! Volgens haar commentaren ben ik klaargestoomd om voor de klas te staan, is mijn lesopbouw logisch en in orde, mijn inhoudelijke kennis op peil, ben ik steevast op tijd, voorzie ik alternatieve evaluatievormen (yes!), .... Laten we hopen dat de docent biologie van het IOL volgende week dezelfde positieve commentaren heeft! De voorbereidingen voor die les heb ik intussen afgerond. De les zal gaan over de bloedsomloop bij insecten en vissen. Hiervoor heb ik 2 posters ontworpen met een grote tekening van de bloedsomloop bij desbetreffende dieren. Ik heb mijn beste tekentalenten opgeroepen (wat dus een zware taak was aangezien ik helemaal niet goed kan tekenen) en mijn huisgenootjes het laten beoordelen. In België had ik de interactieve beelden van op bioplek.org kunnen hanteren, in Suriname teken je het zelf op flappen die je omhoog hangt naast het bord! Back to basics, maar ik vond het wel fijn om te doen. Didactisch materiaal is belangrijk, het is niet alleen mooi maar het maakt het voor de leerkracht ook makkelijker om les te geven! 

Deze week heb ik ook een aangename verrassing ontvangen uit België! Aangezien er mij nog minder dan 2 weken resten op Surinaamse bodem kreeg ik bloemen toegestuurd van mijn allerliefste liefje. Deze keer waren het mooie rode rozen en ze staan nog steeds te pronken op de keukentafel! Dank je wel :) 
 

De sportievelingen onder ons wil ik ook op de hoogte houden van mijn vorderingen/bezigheden/prestaties. Ik ben er in geslaagd om elke week minstens 3x (af en toe 4x) per week te sporten! De afstanden schommelden tussen 8 en 10km en de snelheid zat niet zo veel lager dan die in België. De conditie is dus nog steeds op peil en wie weet kom ik er sterker uit door de zware omstandigheden. Enkel mijn snelheid en kracht zijn 2 punten waar ik stevig aan zal moeten werken eens ik terug ben! Ik kijk er alvast ontzettend hard naar uit om terug bij AC Lebbeke te kunnen trainen en deel te nemen aan stratenlopen deze zomer. Nog 3 clubtrainingen en jullie mogen mij verwachten op de piste ;) 

Wat staat er de komende dagen nog op het programma? Morgen gaan we alvast zwemmen met Maria en Albert! De laatste uitstap met hen, damn :( Onze voorlaatste avond gaan we nog samen eten in het pannenkoeken- en poffertjescafé maar dan moeten we helaas al afscheid nemen. Maar! Deze zomer zijn we slechts één telefoontje of mailtje van elkaar verwijderd en gaan we absoluut afspreken als Celine en Maria naar België afzakken. 
Dinsdag is het ook hier een vrije dag, maar het is nog onduidelijk wat we die dag zullen doen. Wellicht de stad intrekken op zoek naar leuke culturele activiteiten. 
Ons laatste weekend sluiten we hopelijk af met een weekend Republiek met onze bovenburen, maar de definitieve beslissing valt pas maandag. Ik hoop dat we op zijn minst 1 dag met de hele familie op stap kunnen, maar het zou natuurlijk fijn zijn moest er een overnachting bij komen. 

De laatste 11 dagen zullen in no time om zijn! Het gaat elke dag sneller en sneller ... 
Een laatste blog volgt met een overzicht van het afscheid en een terugblik op een levenservaring die ik voor altijd zal koesteren! 

I love Su! (en volgens mijn nieuwe t-shirt ; Su loves me!) 

Natalie 

I'm the queen of the world!

Helaas pindakaas, 

van zodra je deze blog gelezen hebt, zit de paasvakantie er voor mij op! Terug naar de dagelijkse realiteit van stage aka terug naar school... Het voelt eerlijk gezegd toch raar aan om morgen voor de klas te staan. De motivatie en goesting is nog ver zoek, maar dat zal te wijten zijn aan de fantastische vakantie die ik achter de rug heb. Hetgeen ik de laatste 2,5 weken meegemaakt heb, zal zich niet snel herhalen besef ik. Misschien net daarom wil ik liever in die sfeer blijven en lijken die 2 laatste weken stage er te veel aan. Wellicht praat ik in de volgende blog helemaal anders en zal ik balen dat mijn laatste week op de Froweinschool ingegaan is, maar voorlopig had ik graag nog wat meer ontdekt van het Surinaamse binnenland. 

Wat heb ik in godsnaam tijdens die laatste week gezien en beleefd dat ik maar niet terug wil naar het dagelijkse leven? Op maandag zijn we namelijk vertrokken voor onze laatste grote trip van 4 dagen naar het binnenland. We trokken in de richting van de Raleighvallen en Voltzberg. Hiervoor moesten we circa 4 uur met een busje over een wel zeer hobbelige weg rijden. Plezant was anders, want de gratis massage aan de billen was bij momenten toch niet zo aangenaam. Na die 4 uur rijden, kwamen we toe aan de Coppenamerivier waar ons nog een boottocht van ruim 2 uur te wachten stond. Een boottrip is minder vermoeiend zou je denken, maar niet als het 5 minuten later begint te stormen voor de volle 2 uren. We hadden echt dikke pech, want een gigantische regenbui had het op ons gemunt. De regen was verschrikkelijk en werd vergezeld door donder en bliksem. Onze spullen lagen 'gelukkig' onder een dekzeil waardoor ze niet nat zouden worden. Het was zo hevig aan het regenen dat mijn regenjas het niet meer hield en ik mij zorgen begon te maken over de camera en gsm in mijn jaszak (die uiteindelijk wel droog gebleven zijn!). Bij aankomst op het Fuju-eiland waren we blij dat het over was met regenen en we na een lange dag toegekomen waren op bestemming. Helaas was de vreugde van korte duur toen bleek dat het dekzeil niet heeft gefunctioneerd zoals het zou moeten. Enkele tassen waren doorweekt van bodem tot top en je moet maar eens raden wie zijn tas er tussen zat... Inderdaad, mijn tas heeft een natte ontmoeting gehad met Suriname en werd vergezeld door die van Daphné. Wij tweetjes hadden de meeste schade opgelopen, aangezien alles, maar dan ook letterlijk alles doorweekt was. Van ondergoed tot sokken tot truien tot badhanddoeken tot zelfs een Ipod in het geval van Daphné. Ik had niets om aan te doen dat droog was en het zag er ook niet naar uit dat het allemaal de eerste uren zou drogen. De lucht bleef grauw en het werd stilletjes aan donker. Daphné had helaas nog extra schade door haar Ipod die het begeven heeft door de regen. Ik mag dus blij zijn dat het enkel bij kleren gebleven is. In dit klimaat drogen ze uiteindelijk toch 10x sneller dan in België! Ter plaatse was ik er natuurlijk niets mee, want onze gids was allesbehalve begripvol voor onze situatie. Hij lachte ons als het ware uit door te zeggen 'trek wat warmere kleren aan' toen ik vroeg of ik een laken kon krijgen om mij te dekken tijdens de nacht. Of 'wat heb jij een mooie broek aan' toen ik met een natte broek de boot op moest de volgende dag. De eerste nacht in de hangmat was dus verschrikkelijk. Aangezien ik enkel doorweekte kledij bij mij had, kon ik mij nergens aan verwarmen of kon ik mijn badhanddoek niet gebruiken om mij te dekken. Gevolg; een hele nacht kou geleden en de volgende dag met natte kledij de lange tocht naar Voltzberg ondernemen. Eén positief punt, de regen was verdwenen en de zon heeft zich sindsdien elke dag laten zien! 's Avonds, na terugkomst van de Voltzberg, was alles dus kurkdroog en kon ik slaap inhalen tijdens de 2 volgende nachten. 

Hoe zag onze trip richting Voltzberg er nu uit? We vertrokken reeds om 9u 's ochtends met de boot naar de 'start' van het 8km lange parcours. De tocht bracht ons doorheen het prachtige oerwoud. We daalden en stijgden, overbrugden kreekjes, beklommen omgevallen boomstammen en verloren liters vocht door de warmte/vochtigheid. Een geluk dat het merendeel van de tocht in het bos was, waardoor de krachtige zon niet rechtstreeks op ons scheen. De laatste etappe daarentegen was nog een pak zwaarder dan 8km stappen door de jungle. Om de Voltzberg te kunnen beklimmen, moesten we 240m stijgen en dit langs een rotsachtige, steile helling. Op de heuvel zelf staan geen of nauwelijks bomen waardoor de zon vrij spel had en het een zware beproeving was om de top te bereiken. Ik vond het eerlijk gezegd geweldig om zo diep te gaan. Het voelde als een volwaardige training en ik was dan ook zeer voldaan toen ik de top bereikt had. Mijn t-shirt was niet langer doorweekt van de regen, maar van het zweet. De zon brandde, maar het uitzicht was adembenemend! Onbeschrijfelijk! Ongelofelijk! Zonder woorden! Het uitgestrekte Surinaamse regenwoud lachte mij toe. Overal zag je hoopjes 'broccoli' met af en toe een verloren heuvel die uitstak. Het zicht was zelfs zo goed waardoor we de tafelberg konden zien, die toch wel tientallen (als het geen honderd was) kilometers verder lag. Daar, op die plaats, voelde ik mij even the queen of the world! Het prachtigste uitzicht dat ik ooit in mijn leven gezien heb. On top of the world! 

 Dankzij onze lokale gids, Hugo, is iedereen veilig en wel boven en terug beneden geraakt! Op het eerste zicht zou je denken dat er iets mis was met deze jongen met zijn rastaharen en schele ogen, maar hij heeft uiteindelijk de rol van perfecte gids op zich genomen. Zeer behulpzaam, vriendelijk, sterk en wijs. Dankzij hem kwamen we ook veilig terug naar beneden en na opnieuw 8km stappen aan de boot terug. Eerst waagden we nog een plons in het koele water nabij een waterval om al het zweet en de vuiligheid van ons af te spoelen. Het was dus een zeer geslaagde, zware en gevulde dag! Omstreeks 5u 's avonds kwamen we terug toe in het hangmattenkamp en waren we allen doodop van onze belevenissen. Qua natuur hebben we ook een gevarieerd aanbod gezien en gehoord; 3 soorten apen, slangen, vogels, krekels, ... De dag nadien maakten we nog een wandeling van om en bij het uur naar de moedervallen. Deze vallen vormen samen met nog 2 andere de Raleighvallen, genoemd naar hun ontdekker. We konden helaas niet heel dicht naderen, omdat het water veel te hoog stond. Hierdoor leken de watervallen ook minder indrukwekkend, aangezien de rotsen verborgen werden door het water. Zwemmen was ook uitgesloten, aangezien de stroming enorm sterk was. Het was wel indrukwekkend om de kracht van het water te aanschouwen, maar ze hebben mij niet zodanig van de kaart geschud als de beklimming van de Voltzberg. 

De 4e dag stond in teken van het terugkeren. Om 9u30 verlieten we het Fuju-eiland en pas rond 18u kwamen we toe in Paramaribo. De weg lag namelijk ontzettend slecht waardoor de gratis massage extra intens was. De bus is ook vast komen te zitten in de modder waardoor we moesten uitstappen en op veilige afstand blijven van rondvliegende aarde. Dit was het dan voor onze uitstapjes in Suriname! Er resten Daphné en mij nog 2 weekend waar in we nog kleine daguitstapjes zullen ondernemen, maar niets meer in de aard van wat we in de paasvakantie beleefd hebben. Volgende week zullen we wellicht met Maria, Albert en Celine afspreken want hen hebben we gedurende 2 weken niet meer gezien! We hielden wel contact via mail, maar toch miste ik hun gezelschap dus daar kijk ik alvast naar uit. Het laatste weekend zullen we hoogstwaarschijnlijk met ons gastgezin een huisje huren aan Republiek, een plekje langs het water waar we kunnen zwemmen en chillen. Maar, eerst en vooral nog 2 weken voor de klas staan! Mijn examenles staat gepland voor donderdag 3 mei, dwz mijn voorlaatste stagedag. Ik had het zelf liever anders gezien, maar het ging niet anders omwille van repetities ed. Mevrouw Nanhoe van het IOL zal tijdens deze les een punt geven op mijn vaardigheden als leerkracht dus het is wel belangrijk om met een mooi punt huiswaarts te keren! Afgelopen weekend stond dan ook in teken van uitrusten, de grote was en kuis doen en werken voor school... 

De lange, uitgebreide blogs zitten er op vrees ik. Wat mij nu nog rest is jullie op de hoogte houden van mijn laatste stagemomenten en genieten van de laatste 18 dagen op Surinaamse bodem! 

Brasa 
Natalie

Gratis lichaamsverzorging en douche recht uit de natuur

Hoi bloggers, 

tussen alle bedrijvigheid door schrijf ik trouw een nieuw blogbericht over de afgelopen week en jawel, ik heb weer heel wat te vertellen! Het is nog steeds vakantie en dat blijft het nog tot en met volgende week. Ondertussen zit ik dus in de helft van de vakantie en staat er nog maar één meerdaagse trip voor de deur. Alle andere zijn intussen achter de rug en heb ik een speciaal plaatsje in mijn hart (en op mijn computer met foto's en video's) gegeven. 

Maandag had ik een rustige dag om te bekomen van Galibi, een beetje de kuis te doen en het contact met België te onderhouden. 's Avonds was het ook weer tijd om mijn rugzak klaar te maken voor 4 dagen Isadoe, Brownsberg en Ston Island! Op dinsdag vertrokken we met welgeteld 8 personen (inclusief gids) en een schattig busje naar het zuiden van Suriname, richting het stuwmeer. Het stuwmeer kregen we nog niet te zien, want we reden verder naar het zuiden waar we de overstap maakten op een korjaal (een laag, lang bootje) en op de Surinamerivier stroomopwaarts vaarden. Na een rit van ongeveer 30 minuten kwamen we aan op het vakantie-eiland Isadoe. Het was niet zo'n groot eiland, maar lag wel pal in de Surinamerivier. Heel idyllisch en dat was het ook! Er stonden tientallen hutjes op het eiland die mij het gevoel gaven van een lodge. Ze waren niet zo luxueus als een lodge, maar ze hadden alles dat we nodig hadden en waren vooral heel gezellig! We hadden een tweepersoonsbed, muskietennet, douche en toilet. Meer hoef je hier echt niet!

 Op Isadoe kregen we een lunch en avondmaal aangeboden en dit gedurende 2 dagen. Uiteindelijk zaten we niet veel op het eiland, want we vaarden met de korjaal de Surinamerivier verder stroomopwaarts op. Verspreid langs de rivier lagen heel wat kleine Marrondorpjes en daarvan bezochten we er welgeteld 2. Het eerste dorp was tamelijk klein, maar herbergde wel nog de eenvoudige, simpele dingen des levens. Het geloof is nog steeds pertinent aanwezig binnen deze gemeenschappen. Als je het dorp wilt bezoeken, moet je door een poort stappen die in 2 delen verdeeld is. Links moeten de vrouwen stappen, rechts de mannen. Vrouwen die ongesteld zijn mogen zelfs helemaal niet door de poort lopen, maar moeten een ommetje maken. Deze poort zorgt er voor dat de slechte geesten buiten blijven. Elk dorp heeft ook wel een plaats waar een versierd houten kruis staat en waar offers worden gebracht. Bijna alle dorpen zijn Rooms-Katholiek, maar combineren dit ook met het geloof in de natuur. We kregen onder andere te zien hoe ze korjalen maken. De mannen halen boomstammen uit het bos en maken hem geleidelijk aan hol door het binnenste uit te branden. Hiervoor maken ze gebruik van bijvoorbeeld palmbladeren die branden op de bomen en zo geleidelijk aan het binnenste uit branden. Als hout heet is, kan het ook uitzetten dus maakt men de boten geleidelijk aan breder door houten stokken. Deze boten verkopen ze nadien voor maar liefst 10000euro! Vakmanschap levert hier dus nog iets op. Het tweede dorp dat we bezochten, was véél groter dan het eerste en beschikte ook over een mooie, gezellige lagere school, kerk, voetbalplein en een airstrip. De airstrip is bedoeld voor kleine vliegtuigjes die 3 keer per week een stop maken op wat niet meer is dan een gemaaid grasveld. Dit dorpje vond ik enorm gezellig, ondanks het feit dat het niet evident is om hier te wonen. De meeste mensen wonen in donkere, kleine houten hutjes en maken gebruik van de rivier voor de was en de plas. Voedsel halen ze van hun kostgrondjes waar ze papaja, pinda, rijst, kouseband, ... verbouwen. Toeristen hebben hier gelukkig nog een positieve invloed doordat ze zelfgemaakte kunstwerkjes of lendendoeken kopen en zo de plaatselijke economie ondersteunen. Ons verblijf op Isadoe was dus vooral cultureel getint, want 's avonds kregen we behalve een heerlijke barbeque ook nog een culturele avond aangeboden. Een tiental Saramaccaanse vrouwen kwamen hun zang- en danstradities tonen aan deze bende Blanken. Hierbij staan ze allemaal in een kring voorovergebogen en klappen ze ritmisch in de handen. Eén dame zong meestal een zin en werd nadien vervoegd door het synchrone gezang van de rest van de groep. Er sprong ook telkens een vrouw uit de groep om haar heup- en voetbewegingen te demonstreren en wij werden hier natuurlijk bij uitgenodigd! Ik kon hen helaas niet volgen met de snelle pasjes en we slaagden er ook niet in om even hard met onze kont te dansen. Het was bizar om constant naar de kont van een vrouw te staren, omdat zij zo'n straffe bewegingen met hun heupen kunnen maken! Ik begrijp dus volkomen dat deze dans gebruikt werd tijdens de slavenperiode om de plantage-eigenaar af te leiden waardoor slaven even konden rusten of zelfs wegvluchten. Hoe zij kunnen dansen met hun heupen, dat is écht om jaloers op te zijn! 

 Donderdagochtend vertrokken we reeds vroeg richting Brownsberg, omdat we met ons schattige busje de heuvel niet op konden en dus moesten overstappen op een grotere, stevigere bus. Onderweg maakten we kennis met één van de mooiste dieren uit Suriname! Behalve mooi is hij ook zeldzaam en zijn er veel Surinamers die hem nog niet gezien hebben ... Wij wel, dus ik vind het het vermelden zeker waard! Wij hebben namelijk kennis gemaakt met een bruine poema! Het dreigde bijna een fatale ontmoeting te worden, omdat het dier vlak voor onze auto sprong en Gio nipt een aanrijding kon vermijden door de remmen toe te slaan. Ik zat helemaal vooraan en had dus een vrij goed beeld van het dier. Mijn hart stond even stil, maar toen de anderen mij  verzekerden dat ze het dier opnieuw de baan zagen oversteken achter de auto was dit een hele opluchting. Het was alleszins een prachtig dier! Eén van de 4 katachtigen in Suriname (je hebt ook de zwarte poema en de ocelot). 

Aangekomen te Brownsberg begon de klim van zo'n 13km. Het was niet evident om boven te geraken op de 500m hoge berg, want de weg lag er barslecht bij. Langs de ene kant had je de heuvelwand, langs de andere kant de diepte. Het busje moest modder, steile hellingen, bochten en putten overwinnen, maar zoals jullie wel gemerkt hebben, zijn we heelhuids toegekomen op de top! Daar zijn we begonnen met een wandeling richting de Leovallen. Zweten en puffen en je recht houden aan takken en stokken, maar wat een belevenis! De waterval was prachtig en lekker verfrissend om onder te staan. Een gratis douche en een uitzicht om U tegen te zeggen. Dat verzachtte de terugweg waarbij we vooral moesten klimmen en stijgen. Ik vond het fantastisch om wat tempo te houden en ik voelde me weer heel even op training. Helaas had ik nadien al terug nood aan zo'n verfrissende douche! We konden ook genieten van het immense uitzicht op het stuwmeer. Het Brokopondo stuwmeer ligt aan de voet van de Brownsberg en is aangelegd om energie uit te winnen. Het heeft iets speciaal, omdat er nog steeds heel veel boomstammen in het water staan. Ze leven weliswaar niet meer, maar het geeft een speciaal uitzicht aan het meer. 

Na het bezoek aan Brownsberg reden we richting Ston Island. Op het eerste zicht zou je denken dat het ook een eiland was, zoals Isadoe, maar eigenlijk is het een schiereiland aan het stuwmeer. Brownsberg waakt als het ware over dit vakantieverblijf en het warme water van het meer zorgt voor de nodige afkoeling. Ook dit was een magnifiek mooie plaats! We kregen zelfs een gratis lichaamsverzorging, waar Jonas en ik gretig gebruik van gemaakt hebben. Er zitten namelijk kleine visjes in het water die je dode huidcellen opeten en zo zorgen voor een peeling. Het was wel speciaal, die kleine prikjes op je benen, voeten, rug en buik. Tot er eentje iets te hard trok aan je huidcellen en je even dacht dat er een piranha gearriveerd was. Er zitten dus wel degelijk piranha's in dit water, want we hebben op een korjaal er naar gevist. Jonas kon er eentje vangen, maar Christopher won met zijn 2 piranha's. Ze zijn niet zo spectaculair als diegene uit de films, maar ik heb toch een foto genomen van hun tandjes om te bewijzen dat ze toch stevig kunnen bijten. Behalve vissen hebben we ook een goudmijn bezocht! Een unieke ervaring, want het is nogal een gevaarlijke business. Dit was echter een legale goudmijn in handen van de overheid waardoor we aan wal mochten komen en een bezoekje brengen aan de mijn. We zagen hoe de grond werd afgeschraapt door een graafmachine om vervolgens los gespoten te worden door 2 jongens. Deze hingen letterlijk op de waterslang om te voorkomen dat het zou gaan slingeren en schade veroorzaken. Het is ontzettend hard labeur, want het water staat onder grote druk en deze jongens moeten al hun spieren gebruiken om de slang onder controle te houden. Respect! Het losgespoten erts kwam dan in een soort modderpoel terecht waar het opgezogen werd en de bruine massa terecht kwam op matten. Goud is zwaarder dan water en bezinkt. De gouddeeltjes blijven dus achter op deze matten terwijl het afvalwater (met wellicht nog kleine beetjes goud) geloosd werden in het meer. Na de goudmijn kregen we nog een spectaculaire waterval te zien. Het was een moeilijke opdracht om tot aan de top van de waterval te geraken, want we moesten over de glibberige stenen klauteren en voorkomen dat we zouden uitglijden. Deze waterval was kleiner dan de Leovallen, maar ze was minstens even mooi! 

De afgelopen 4 dagen waren dus zeer boeiend, gevarieerd, interessant, plezant, prachtig, onbeschrijfelijk, .... 
Je zou denken, dan volgen er toch enkele dagen rust! Tja, niet voor ons want zaterdag stonden we weer om 7u klaar voor een dagje quad adventure. Dit ging door op het Overbridge resort waar we de gelegenheid kregen om te zwemmen, maar waar we dus ook met de quad leerden rijden en een tocht door het modderige bos maakten. Het was niet evident in het begin, maar nadat we een paar keer geoefend hadden op het oefenparcours kreeg ik het meer en meer onder de knie en legde ik het parcours doorheen het bos met hoge snelheid af. Het was enorm gevarieerd. We reden over dikke boomstammen, door modderige plassen en kwamen vast te zitten ten midden van 1 grote modderpoel. Elkaar helpen los duwen leverde ook hilarische momenten op. De modder vloog alle kanten op dus ook in mijn ogen, mond, mouwen, laarzen, ... De voor en na foto's zeggen meer dan genoeg! 

 Vandaag doen we iets rustiger aan! De was, skypen met het thuisfront, de fietshuur gaan verlengen, rugzak opnieuw maken voor Raleighvallen, de kuis en een beetje bekomen van de laatste dagen... Tot volgende week! 

Natalie 

5 illegalen in Galibi

Back in town na 3 dagen van de aardbol verdwenen te zijn! 

Het was een zeer bewogen week met weer heel wat belevenissen en hier uit vloeiend een lang, maar hopelijk interessant genoeg blogbericht. Inmiddels is de paasvakantie ook voor ons begonnen. Mijn laatste stagedag voor de vakantie was op maandag en die dag heb ik ook afgesproken dat ik mijn examenles (waar ik op beoordeeld zal worden) de voorlaatste dag van mijn stage zal geven. Dat is dus letterlijk spanning tot de laatste minuut, want de dag nadien geef ik mijn laatste Surinaamse lessen. Het wordt dus ook een eindspurt tot de meet, maar dat zorgt er hopelijk ook voor dat we in schoonheid eindigen. 

Op dinsdag heb ik een laatste uitstap gemaakt met mijn ouders. We zijn op eigen houtje met de fiets naar plantage peperpot getrokken in het district Commewijne. Eerst zag het er nog naar uit dat het een regenachtige, sombere dag zou worden, maar ons goed humeur heeft de donderwolken verdreven en uiteindelijk hebben we een mooie, warme, vochtige dag gehad! Met de overzetboot (lees: kleine tentboot) hebben we de oversteek gemaakt en reden we nog zo'n 5km langs de oost-westverbinding (= de grote baan die het oosten en westen van Suriname met elkaar verbindt) eer we de afslag namen naar de plantage. We volgden een 3km lange trail door de overwoekerde plantage met de fiets aan de hand en zagen massa's vlinders, doodskopaapjes, leguanen en insecten. Op het einde van het trail vonden we de oude gebouwen van de voormalige koffie- en cacaoplantage terug. Een koffieloods, koffiefabriek en de directeurswoning worden geleidelijk aan overwoekerd door de prachtige natuur. Uiteindelijk was dit een zeer goedkope, maar toch even aangename trip als diegene die we bij een touroperator hadden geboekt! Een geslaagd einde voor mama en papa, want woensdagavond stapten ze weer op het vliegtuig richting België. Ze namen behalve een hoop kledij, handdoeken, souvenirs en borgoe rum ook een beetje het goede weer mee. De dagen die volgden waren namelijk in één woord te omschrijven : regenachtig! 

  Donderdag kondigde de paasvakantie zich officieel aan! Dat betekende ook de eerste meerdaagse trip om Suriname optimaal te leren kennen. Het eerste dat op het programma stond, was 3 dagen Galibi. Dit is eigenlijk een oud Indianendorp dat gelegen is aan de monding van de Marowijnerivier in de Atlantische Oceaan (= Noordoostkust). Het bevindt zich ook letterlijk aan de Surinaamse grens, want als je het water overstak bevond je je reeds op Frans-Guyanese bodem. 

We vertrokken met de bus om 8u30 voor een rit die maar liefst 5 uur zou duren (inclusief een kleine stop voor een koffie en een broodje). Het zou nog een aangename rit kunnen zijn, moest het niet over hobbelige bauxietwegen geweest zijn! Ondertussen hadden we ook de zon achtergelaten in Paramaribo en begon het te regenen, te gieten en zou het nauwelijks nog stoppen. Eenmaal aangekomen in Albina (het grensstadje waar massaal de oversteek wordt gedaan naar Saint-Laurent in Frans-Guyana) maakten we de overstap op een bootje. Onze spullen werden ingepakt in een zeil om het te beschermen tegen het water, want jawel, het werd een zeer woelige rit! In het begin leek het allemaal nog mee te vallen, maar na ruim een half uur varen staken de golven op en bleken de regenjassen of poncho's niet bestand te zijn tegen de hoeveelheid water. Eindresultaat : na anderhalf uur varen kwamen we doorweekt toe op Galibi! 

 Na het avondeten (natuurlijk was dat rijst met kip!) trokken we omstreeks half 8 naar het strand aan de Atlantische Oceaan waar de groene schildpadden en lederschildpadden hun eieren komen leggen. Weer hetzelfde bootje op betekende weer nat worden dus besloot ik om enkel mijn bikini te dragen onder mijn regenjas en mijn kledij te verstoppen in mijn zakje en bij aankomst op het strand mij om te kleden. Om de dieren niet af te schrikken, mochten we ook geen licht gebruiken of foto's nemen met een flash. We trokken dus in de volstrekte duister (maar met begeleiding van de volle maan) de zee op. Het had wel een rustgevend effect en de zoektocht op het strand in het donker was ook een ervaring op zich. Uiteindelijk hebben we zo'n 4 schildpadden aan land zien komen. De eerste had net haar eieren gelegd en trok het water weer in. De volgende 3 kwamen net aan land en dat betekende héél lang wachten. Het proces van aan land komen, eieren leggen en terug te water gaan duurt ruim 2 uur en bestaat uit zo'n 7 stappen. Het aan land komen duurt zo'n 10 minuten. Dan kiest de schildpad een geschikt plaatsje uit en begint het schoon te maken (20 à 25 minuten lang). Als ze hier klaar mee is, begint ze het echte hol te graven ( 15 minuten). Pas dan mochten we de schildpad naderen, omdat ze tijdens het eieren leggen zelf in trance gaat! Ze beseft dan niet dat wij er zijn en daardoor verstoren we ook niet het proces. Een groene schildpad legt ruim 140 eieren per nest en komt 3 à 4x per jaar aan land. Toch groeit pas 1 op 1000 schildpadjes uit tot een volwassen individu. Alle overige diertjes worden verorberd door roofdieren. Als de schildpad gedaan heeft met eieren leggen, gaat ze het nest toedoen en zal ze zichzelf camoufleren met zand. Als laatste stap maakt ze nog een vals gat in de grond om roofdieren af te leiden en keert ze terug naar het water. De eieren zouden binnen de 2 maanden moeten uitkomen en het klimaat bepaalt het geslacht. Valt er veel regen gedurende die 2 maanden, dan groeien de meeste eitjes uit vrouwelijke schilpadden. Blijft het echter droog en is er veel zonneschijn, dan groeien de meeste eitjes uit mannelijke schildpadden. Het was echt wel een hele mooie belevenis, ondanks het lange wachten en de vele regen! De natuur op zijn mooist, want deze dieren zijn hier zelf geboren en keren steeds terug naar hetzelfde strand. 

Behalve de zeeschildpadden bezoeken, hebben we ook kennis gemaakt met het dorpje Galibi zelf. We zijn allemaal verliefd geworden op de plaatselijke zoo! Stel je er echt niet veel bij voor, want het waren maar een 7tal kooien. Het waren echter de dieren die er leefden die ons hart helemaal veroverd hebben! We hebben er kennis gemaakt met doodskopaapjes, een toekan, een jonge anaconda, een ocelot (katachtige), een vogelspin, een luiaard, krulstaartbeertjes, landschildpadden, wilde zwijnen en papegaaien. Het leukste was het feit dat de meeste van deze dieren gewoon op je kwamen zitten (of de eigenaar gaf ze aan jou) en geen schrik leken te hebben van menselijk gezelschap! De luiaard en de aapjes konden mij het meest van al bekoren. 

 In het lokale souvenirwinkeltje kregen we ook nog heel wat mooie, zelfgemaakte armbandjes, halskettingen, oorbellen en potjes te zien. Alles werd gemaakt met wat ze uit de natuur vonden en daarom heb ik het mij toch niet kunnen laten om een armband en oorbellen te kopen als aandenken aan deze trip. Het dorpje zelf bestaat uit zo'n 800 inwoners en is helemaal opgebouwd uit huisjes op een zandbodem. Je vindt er geen auto's of bromfietsen, alles wordt er te voet gedaan. Er is een basisschool die in zekere zin mooier was dan sommige in de hoofdstad. Elektriciteit wordt gedurende 5 uren per dag gewonnen uit de hoofdgenerator. Om 11u slaat deze af en wordt er al dan niet gebruik gemaakt van een privégenerator. Stromend water bestaat er niet, maar mede dankzij de hulp van de gemeente Koksijde zijn ze nu bezig om een waterleiding aan te leggen. Alles wordt ook per boot getransporteerd (voedingswaren, diesel voor de generatoren, allerhande spullen, ...). 

 we zijn ook weer even op Franse bodem geweest! Op zaterdag hebben we een bezoek gebracht aan Saint-Laurent in Frans-Guyana. Hierbij hebben we de gevangenis bezocht die beroemd geworden is dankzij de film Papillon. We kregen onder andere zijn cel te zien, maar ook de cellen van de ter dood veroordeelden, het blockhaus (waar tientallen gevangenen in 1 benauwde ruimte opgesloten werden), het gerechtshof en de plaats waar de guillotine stond. Het moet er alleszins een hard leven geweest zijn voor de gevangenen aangezien ze allemaal verplicht werden tot dwangarbeid van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Nadien werden ze opgesloten in hun cel met hun voeten aan een metalen baar en houten planken als matras en hoofdkussen. 

Gelukkig was er ook een aangenamere ontmoeting met Frans-Guyana! Aangezien het nog altijd in bezit is van Frankrijk hebben ze er ook boulangeries. En boulangeries betekent koffiekoeken! Ik heb er heerlijk kunnen smullen van een rozijnenkoek en een chocotwist. Het was er ook die dag markt waardoor we ook een beeld kregen van de plaatselijke, franstalige bevolking! 

 Zaterdagnamiddag was het helaas weer tijd om richting Paramaribo terug te keren. Het ironische was dat we op de laatste bootrit van 10 minuten volle zon hadden! Na 3 dagen nauwelijks zon gezien te hebben, was dit dus wel een beetje ironisch. Eenmaal aangekomen in Paramaribo zagen enkelen onder ons dan ook knalrood! Bij mij is het na 2 maanden eerder mooi chocoladebruin geworden met een streepjescode. Door altijd in een topje of t-shirt rond te lopen, heb ik alle mogelijke strepen en is mijn buik eigenlijk nog spierwit. Hopelijk komt er volgende week verandering in met de trips naar Brownsberg en Raleighvallen. We hebben voldoende regen gezien! Nu is het tijd voor zon! En ook voor de was te doen .... 

Tot volgende week, ik verdwijn vanaf dinsdag weer voor 4 dagen van de aardbol ;) 

Natalie

Welkom mama en papa

Jawel, u leest het goed! De mama en papa zijn vorige week goed en wel (maar met 1 dag en 8 uur vertraging) toegekomen in Suriname. Zondagnacht zijn ze hier om 4u20 geland en konden ze hun intrek nemen op hun hotelkamer omstreeks 6u30. Veel slaap zat er dus niet meer in, want om 10u stond ik al aan de poort hun op te wachten. Uiteraard, geen teken van leven van deze 2 Belgen! Ze waren er al op uit getrokken voor een wandeling. Het is dan ook zeer moeilijk om deze 2 mensen stil te laten zitten, maar ik begrijp het volledig. Ik ben zelf ook zo'n persoon dus jullie weten van waar ik de mosterd gehaald heb. 

Zondag zijn we ook onmiddellijk op uitstap vertrokken in de namiddag! Ik had hun week al mooi uitgestippeld en in orde gebracht en het eerste dat ons te wachten stond, was de dolfijnentrip. Zeer zeker, dolfijnen in Suriname! Ze leven ter hoogte van de monding van de Commewijnerivier in de Surinamerivier, dit op enkele kilometers van de Atlantische Oceaan. Dat gebied is dus brakwater, aka zoetwater met een bepaald percentage zout. De dolfijn die hier leeft, noemt de Guianadolfijn en is iets kleiner dan diegene die we normaal gewend zijn te zien op tv. Hij heeft ook een roze buik en was, alleszins toch die dag, zeer schuw. Na lang zoeken, net voor zonsondergang, hebben we een klein groepje gevonden en gevolgd. Foto's zijn er helaas niet van hun mooie snoetje. Het enige dat achterbleef was een vinnetje aan het wateroppervlak. Dolfijnen zoeken was uiteraard niet het enige dat we gedaan hebben op deze boottocht. We zijn ook aan wal gegaan van een voormalige koffieplantage waar we de grootste rat ter wereld ontmoet hebben en een wandeling gemaakt hebben langs de vreedzame huisjes. Een eerste ontmoeting van mijn ouders met de Surinaamse gastvrijheid en prachtige natuur en dat was een zéér geslaagde eerste zet! 

 Op maandag moest ik weer een hele dag voor de klas staan en waren mijn ouders dus vrij om te doen wat ze wilden. Wat deden ze dan maar? Een bezoekje brengen aan mijn stageschool! Ik had net een invalles verzorgd toen mijn mentor biologie mij kwam zeggen dat er een verrassing was voor mij in het kantoor van de directeur. Wie zat daar? Natuurlijk, Dirk en Lollo! Ze hadden al een hele voormiddag met de fiets de stad verkend en hielden een laatste stop aan mijn stageplaats. De directeur was gelukkig zooo vriendelijk om hen toe te laten en hen zelfs foto's te laten nemen van mijn les over de bloedsomloop aan het tweede jaar. Fijne verrassing! 

Dinsdag zijn we op een langere dagexcursie geweest naar Warappakreek. Deze kreek is een zijtak van de Commewijnerivier en mondt uit in de Atlantische Oceaan. Om 6u20 werden we opgepikt omwille van het getijde en zijn we per bus/boot naar het district Commewijne getrokken. Na ruim een uur varen bereikten we de kreek en konden we aan de tocht door het ondiepe en smalle waterbekken beginnen. Het was zeer indrukwekkend om de natuur op deze manier te zien te krijgen en de resten van de oude plantagecultuur te kunnen bezichtigen. De boottocht eindigde aan de monding van de kreek in de Atlantische Oceaan waar we een kijkje namen in de vogelkijkhut naar buizerds en witte reigers en een korte wandeling maakten op het beetje strand dat er nog restte. Eén nadeel aan Suriname, strand vind je er nauwelijks! Nadien vaarden we terug de kreek op en stopten we onderweg om enkele restanten van een plantage te bezichtigen in het oerwoud. Op dat moment was het eerder rennen geblazen voor de muskieten! Het was de eerste keer dat ik er zodanig veel in 1x op mij gezien heb. Blijven stilstaan zat er dus niet in, ik besloot dan maar wat gekke bewegingen en danspasjes uit te voeren om de muggen van me weg te slaan. Eén ding dat ik écht niet leuk vind aan dit land : de muskieten! De lunch verorberden we op een bestaande citrusplantage. Nadien kregen we een rondleiding op deze plantage door middel van de plantagelimousine! Glamour en glitter all the way .... Of toch niet! Een tractor met aanhangwagen voerde ons doorheen de plantage en liet ons proeven van vers geplukte pompelmoes! Heerlijk! De excursie eindigden we alweer op de boot met een drankje en een hapje en fijne babbels met de gids (die op en top geslaagd is voor zijn opleiding!) en enkele Nederlanders (die beter mee vielen dan ik had verwacht). Op naar het volgende? Ja zeker! 

 Woensdag en donderdag waren terug rustige stagedagen voor mij. Mama en papa zijn op donderdag de canopy en het kajakken gaan uitproberen op Bergendal en hebben me woensdagavond vergezeld tijdens mijn avondlijke duurloopjes in de cultuurtuin (weliswaar al wandelend). Een aangename wending in mijn weekschema kondigde zich ook aan toen bleek dat ze pas een jeepsafari op vrijdag konden doen als ze met 3 personen waren. Helaas voor hun was er niemand anders dan zij tweetjes die dit graag wilden doen en dus werd ik het 'slachtoffer'. Gelukkig kreeg ik zonder enige moeite een dagje vrij van mijn directeur en mentor en kon ik samen met hen het savannegebied en de bauxietwegen verkennen. Ook dit was een zeer aangename excursie, maar wel iets pijnlijker voor de bilspieren. We zaten met 3 achteraan de jeep en vlogen alle kanten op telkens onze gids door het zand schoof of door plassen of putten reed. We kregen ook heel wat bauxiet te proeven als een vrachtwagen in volle vaart ons passeerde en een immense stofwolk achterliet als aandenken. In de namiddag konden we gelukkig al dat stof afspoelen in een verborgen colakreekje. Het was niet echt de meest geschikte plaats om te zwemmen, maar het was wel zéér verfrissend! Als afsluiter reden we rond Zanderij, de luchthaven, die pal in het savannegebied ligt en langs de Indianendorpjes. Een overheerlijke cappuchino met chocoladecake verzachtte de pijn in de billen eens we terug in de stad waren. 

 Dit blogbericht is nu al één van uiterst véél belevenissen en avonturen! Er komt maar geen einde aan. Op zaterdag zijn we de stad in getrokken en een bezoek gebracht aan de kathedraal van Paramaribo. Helemaal uit hout opgetrokken en ondersteund door enkele metalen pijlers. Prachtig om te zien hoe dit land zijn natuurlijke grondstof zo mooi besteed. Behalve een kort bezoek aan de kathedraal hebben we ook een paar souvenirs verzameld voor het thuisfront (lees : een koffiekop voor mezelf, een houtsnijwerkje voor mama en papa, 2 t-shirts voor Bo en Maya, een hangmat voor Aiko en een cadeautje voor Aiko zijn ouders, maar dat is nog een verrassing aangezien zij mee lezen ;) ). In de namiddag kon ik wat verkoeling opzoeken in het zwembadje van hun Guesthouse en kon ik wat schoolwerk inhalen voor de laatste week voor de paasvakantie! Volgende week vertrekken we op meerdaagse trip naar Galibi dus er rest mij nog 1 stagedag voor de langverwachte paasvakantie! Deze week is reeds voorbij gevlogen als niets, dan zullen de komende 3 weken nog sneller gaan! 

Nog welgeteld 1 maand en 10 dagen en het laatste blogbericht zal verschijnen. Ik zal het alvast missen om al deze verhalen en ervaringen te kunnen delen met jullie, maar tot het zo ver is kunnen jullie nog alvast uitkijken naar volgende week ;) 

Adios! 
Natalie

We zitten in de helft

Jawel liefste blogger, je leest het goed. Ik zit ondertussen in de helft van mijn fantastische verblijf in Suriname! Ik zie mezelf anderhalve maand geleden nog op het vliegtuig stappen na heel wat traantjes en gesnik en mij de eerste dagen ietwat onwennig voelen in deze nieuwe omgeving. Ondertussen is ons huisje, het koken, kuisen, wassen en plassen, trainen, inkopen doen, lesvoorbereidingen maken, les geven, ... een wekelijkse routine geworden. 

Wat is er deze week allemaal gebeurd in dit wondermooie land? Afgelopen weekend zijn we met Maria, Albert en Celine naar white beach gaan zwemmen. De naam zegt het zelf, het is een wit strand dat helemaal kunstmatig is aangelegd. Een strook van zo'n 100m strand met enkele hutjes en een net in het water zorgen voor de illusie van een tropisch vakantie-eiland. Het was er wel aangenaam vertoeven, maar het is niet dat ik er doodgraag wil terugkeren en overdonderd was door de omgeving. Colakreek heeft een aangenamere indruk op mij achtergelaten dus dat is eerder een plaats waar ik zeker wil naar terugkeren. Gelukkig was het gezelschap op die luie zondagnamiddag een dik pluspunt! Zwemmen, hangmatteren, iets eten, zwemmen, nog wat meer hangmatteren... Een typische luie zondag, maar dat kennen we even goed in België. Ik ben er op één of andere manier ook in geslaagd om uit mijn hangmat te vallen waardoor ik 2 dagen nadien nog spierpijn had in mijn schouders en bovenrug van de val. Lomp zijn doet geen zeer, maar in mijn geval toch een klein beetje. 

  Het weekend was dus vooral ontspannen. De echte trips volgen binnen anderhalve week, maar eerst kan ik uitkijken naar de komst van mama en papa. Normaal zijn ze op dit eigenste moment onderweg naar Schiphol. Gisteren ging ik er nog van uit dat ze om 15u15 het luchtruim zouden bestijgen, maar helaas pindakaas, SLM moest weer roet in het eten gooien. Nadat de vlucht verschoven was van vrijdag naar zaterdag, kregen ze gisteren het nieuws dat ze vertraagd is met 6 uur. Ze stijgen dus pas op om 21u en landen pas in Paramaribo om 2u30 zondagochtend. Gelukkig zijn mijn ouders ochtendmensen en zal ik hen om 11u verrassen met mijn gezelschap in Guesthouse Amice. Samen met een hele lading cadeautjes en zaken waar ik om gevraagd had, zullen we dan naar mijn appartement komen. Van hier uit nemen we dan een taxi naar Leonsberg om dolfijnen te gaan spotten om 16u! Dinsdag gaan we vervolgens naar Warappakreek. Maandag kan ik mijn vragenlijsten in verband met mijn eindproef afnemen om ze zondag alweer mee naar huis te sturen. De verwerking ervan stel ik dus uit tot in België. Woensdag krijg ik ook bezoek van onze vakmentor biologie van het IOL. Zij zal een les over de gewervelden bijwonen en mij quoteren op mijn vaardigheden als leerkracht. Fingers crossed! 

Gisteren heb ik weer een sportieve prestatie geleverd en tegelijkertijd het goede doel gediend. Samen met een aantal leerlingen van de Froweinschool en 3 leerkrachten hebben we deelgenomen aan de antidiscriminatieloop. We hebben 10km gewandeld doorheen de straten van Paramaribo waarbij op enkele hoeken muziek gespeeld werd en de leerlingen liedjes zongen om de sfeer hoog te houden. Gezellig! 

Laten we nu dan nog wat verder werken voor de anderhalve week stage voor de paasvakantie die me nog rest. Vandaag even doorbijten en dan kan ik volgende week voldoende tijd besteden samen met mijn ouders. Vanavond gaan we zelfgemaakte tomatensoep eten met onze bovenburen en houden we een spelletjesavond ter ontspanning. Grappige foto's volgen uiteraard, maar verwacht je alleszins aan een Justin Bieberhysterie van Shahira. Er bestaat geen grotere fan van Justin Bieber dan zijzelf. Daar ben ik ondertussen rotsvast van overtuigd! Zo zie je maar, er staat geen leeftijd op idolatrie ;) 

xxxx
Natalie